یار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 899
1. یار مرا عارض و عذار نه این بود
باغ مرا نخل و برگ و بار نه این بود
بگیر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 900
1. بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد
ولی مکش تو چو تیرش که از کمان بگریزد
اگر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 901
1. اگر دمی بنوازد مرا نگار چه باشد
گر این درخت بخندد از آن بهار چه باشد
ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 902
1. ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد
ز روی پشت و پناهی که پشت‌ها همه رو شد
اگر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 903
1. اگر مرا تو نخواهی دلم تو را نگذارد
تو هم به صلح گرایی اگر خدا بگمارد
ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 904
1. ز باد حضرت قدسی بنفشه زار چه می‌شد
درخت‌های حقایق از آن بهار چه می‌شد
شدم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 905
1. شدم ز عشق نیز نداند
رسید کار به جایی که عقل خیره بماند
گرفت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 906
1. گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد
چو زشت بود به صورت به خوی زشت فزون شد
مده از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 907
1. مده به دست فراقت دل مرا که نشاید
مکش تو کشته خود را مکن بتا که نشاید
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 908
1. چو درد گیرد دندان تو عدو گردد
زبان تو به طبیبی بگرد او گردد
چه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 909
1. چه پادشاست که از خاک پادشا سازد
ز بهر یک دو گدا خویشتن گدا سازد