صنما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 767
1. صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد
بنگر به سوی دردی که ز کس دوا ندارد
چمنی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 768
1. چمنی که جمله گل‌ها به پناه او گریزد
که در او خزان نباشد که در او گلی نریزد
چه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 769
1. چه توقفست زین پس همه کاروان روان شد
نگرد شتر به اشتر که بیا که ساربان شد
همه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 770
1. همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد
چو فروشدم به دریا چو تو گوهرم نیامد
هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 771
1. هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند
دلتان به چرخ پرد چو بدن گران نماند
صنما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 772
1. صنما سپاه عشقت به حصار دل درآمد
بگذر بدین حوالی که جهان به هم برآمد
سحری از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 773
1. سحری چو شاه خوبان به وثاق ما درآمد
به مثال ساقیان او به سبو و ساغر آمد
به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 774
1. به میان دل خیال مه دلگشا درآمد
چو نه راه بود و نی در عجب از کجا درآمد
هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 775
1. هله هش دار که در شهر دو سه طرارند
که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند
عاشقان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 776
1. عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند
خوش به هر قطره دو صد گوهر جان بردارند
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 777
1. ای خدایی که چو حاجات به تو برگیرند
هر مرادی که بودشان همه در بر گیرند
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 778
1. از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
چاشنی شکر او ز دهن می‌نرود