دوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 735
1. دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد
پرده شب می‌درید او از جنون تا بامداد
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 736
1. گر یکی شاخی شکستم من ز گلزاری چه شد
ور ز سرمستی کشیدم زلف دلداری چه شد
نام از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 737
1. نام آن کس بر که مرده از جمالش زنده شد
گریه‌های جمله عالم در وصالش خنده شد
مطربم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 738
1. مطربم سرمست شد انگشت بر رق می‌زند
پرده عشاق را از دل به رونق می‌زند
قند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 739
1. قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند
هین که آمد دود غم تا خلق را غمگین کند
مشک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 740
1. مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند
بوی خود را واهلد در حال و زلفش بو کند
پنج از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 741
1. پنج در چه فایده چون هجر را شش تو کند
خون بدان شد دل که طالب خون دل را بو کند
عشق از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 742
1. عشق عاشق را ز غیرت نیک دشمن رو کند
چونک رد خلق کردش عشق رو با او کند
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 743
1. آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود
چون رسیدش چشم بد کز چشم‌ها مستور بود
رو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 744
1. رو ترش کردی مگر دی باده‌ات گیرا نبود
ساقیت بیگانه بود و آن شه زیبا نبود
آمدم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 745
1. آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود
آمدم تا عذر خواهم ساعتی از کار خود