آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 614
1. آن بنده آواره بازآمد و بازآمد
چون شمع به پیش تو در سوز و گداز آمد
خواب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 615
1. خواب از پی آن آید تا عقل تو بستاند
دیوانه کجا خسبد دیوانه چه شب داند
چونی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 616
1. چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند
جز پادشه بی‌چون قدر تو کجا داند
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 617
1. چشم از پی آن باید تا چیز عجب بیند
جان از پی آن باید تا عیش و طرب بیند
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 618
1. چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید
چون سیر خورد مردم کی بوی پیاز آید
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 619
1. آن صبح سعادت‌ها چون نورفشان آید
آن گاه خروس جان در بانگ و فغان آید
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 620
1. از سرو مرا بوی بالای تو می‌آید
وز ماه مرا رنگ و سیمای تو می‌آید
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 621
1. در تابش خورشیدش رقصم به چه می‌باید
تا ذره چو رقص آید از منش به یاد آید
جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 622
1. جان پیش تو هر ساعت می‌ریزد و می‌روید
از بهر یکی جان کس چون با تو سخن گوید
عاشق از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 623
1. عاشق شده ای ای دل سودات مبارک باد
از جا و مکان رستی آن جات مبارک باد
هر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 624
1. هر ذره که بر بالا می‌نوشد و پا کوبد
خورشید ازل بیند وز عشق خدا کوبد