آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 602
1. آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد
گویند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 603
1. گویند به بلا ساقون ترکی دو کمان دارد
ور زان دو یکی کم شد ما را چه زیان دارد
هرک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 604
1. هرک آتش من دارد او خرقه ز من دارد
زخمی چو حسینستش جامی چو حسن دارد
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 605
1. ای دوست شکر خوشتر یا آنک شکر سازد
ای دوست قمر خوشتر یا آنک قمر سازد
با از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 606
1. با تلخی معزولی میری بنمی ارزد
یک روز همی‌خندد صد سال همی‌لرزد
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 607
1. ای دل به غمش ده جان یعنی بنمی ارزد
بی سر شو و بی‌سامان یعنی بنمی ارزد
ایمان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 608
1. ایمان بر کفر تو ای شاه چه کس باشد
سیمرغ فلک پیما پیش تو مگس باشد
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 609
1. در خانه غم بودن از همت دون باشد
و اندر دل دون همت اسرار تو چون باشد
نان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 610
1. نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 611
1. ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفاپیشه هنگام وفا آمد
بگذشت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 612
1. بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد
بگذشت شب هجران معشوق پدید آمد
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 613
1. ای خواجه بازرگان از مصر شکر آمد
وان یوسف چون شکر ناگه ز سفر آمد