بهار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 569
1. بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد
نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد
بهار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 570
1. بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد
خوش و سرسبز شد عالم اوان لاله زار آمد
بیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 571
1. بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می‌ماند
جمال ماه نورافشان بدان رخسار می‌ماند
ورای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 572
1. ورای پرده جانت دلا خلقان پنهانند
ز زخم تیغ فردیت همه جانند و بی‌جانند
برآمد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 573
1. برآمد بر شجر طوطی که تا خطبه شکر گوید
به بلبل کرد اشارت گل که تا اشعار برگوید
مرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 574
1. مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد
قیامت‌های پرآتش ز هر سویی برانگیزد
ایا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 575
1. ایا سر کرده از جانم تو را خانه کجا باشد
الا ای ماه تابانم تو را خانه کجا باشد
دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 576
1. دل من چون صدف باشد خیال دوست در باشد
کنون من هم نمی‌گنجم کز او این خانه پر باشد
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 577
1. چو برقی می‌جهد چیزی عجب آن دلستان باشد
از آن گوشه چه می‌تابد عجب آن لعل کان باشد
مرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 578
1. مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد
مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد
دگرباره از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 579
1. دگرباره سر مستان ز مستی در سجود آمد
مگر آن مطرب جان‌ها ز پرده در سرود آمد