یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد از مولانا غزل 558
1. یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد
اشتر مست خویش را در چه قطار می‌کشد
زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌کند از مولانا غزل 559
1. زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌کند
دشمن جان صد قمر بر در ما چه می‌کند
عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود از مولانا غزل 560
1. عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود
چونک جمال این بود رسم وفا چرا بود
طوطی جان مست من از شکری چه می‌شود از مولانا غزل 561
1. طوطی جان مست من از شکری چه می‌شود
زهره می پرست من از قمری چه می‌شود
خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد از مولانا غزل 562
1. خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد
که نفی ذات من در وی همی اثبات من گردد
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد از مولانا غزل 563
1. دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد
همی‌بینیم ساقی را که گرد جام می‌گردد از مولانا غزل 564
1. همی‌بینیم ساقی را که گرد جام می‌گردد
ز زر پخته بویی بر که سیم اندام می‌گردد
اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد از مولانا غزل 565
1. اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد
که نی عاشق نمی‌یابد که نی دلخسته کم دارد
بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد از مولانا غزل 566
1. بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد
دو چشم او به جادویی دو چشم چرخ بردوزد
نباشد عیب پرسیدن تو را خانه کجا باشد از مولانا غزل 567
1. نباشد عیب پرسیدن تو را خانه کجا باشد
نشانی ده اگر یابیم وان اقبال ما باشد
چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد از مولانا غزل 568
1. چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد
چو دیدی روز روشن را چه جای پاسبان باشد