یار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 558
1. یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد
اشتر مست خویش را در چه قطار می‌کشد
زهره از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 559
1. زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌کند
دشمن جان صد قمر بر در ما چه می‌کند
عاشق از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 560
1. عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود
چونک جمال این بود رسم وفا چرا بود
طوطی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 561
1. طوطی جان مست من از شکری چه می‌شود
زهره می پرست من از قمری چه می‌شود
خیال از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 562
1. خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد
که نفی ذات من در وی همی اثبات من گردد
دلا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 563
1. دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد
همی‌بینیم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 564
1. همی‌بینیم ساقی را که گرد جام می‌گردد
ز زر پخته بویی بر که سیم اندام می‌گردد
اگر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 565
1. اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد
که نی عاشق نمی‌یابد که نی دلخسته کم دارد
بتی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 566
1. بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد
دو چشم او به جادویی دو چشم چرخ بردوزد
نباشد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 567
1. نباشد عیب پرسیدن تو را خانه کجا باشد
نشانی ده اگر یابیم وان اقبال ما باشد
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 568
1. چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد
چو دیدی روز روشن را چه جای پاسبان باشد