سجده از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 547
1. سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود
دیده کنم پیشکش آن دل بینا چه شود
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 548
1. چشم تو ناز می‌کند ناز جهان تو را رسد
حسن و نمک تو را بود ناز دگر که را رسد
آب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 549
1. آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
پنبه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 550
1. پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد
آب سیاه درمرو کآب حیات می‌رسد
جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 551
1. جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود
گر تو ستم کنی به جان از تو ستم روا بود
چیست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 552
1. چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می‌رود
دیر به خانه وارسد منزل دور می‌رود
بی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 553
1. بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 554
1. این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می‌شود
بی هوسی مکن ببین کز هوسی چه می‌شود
چونک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 555
1. چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند
نیست عجب که از جنون صد چو مرا چنین کند
جور از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 556
1. جور و جفا و دوریی کان کنکار می‌کند
بر دل و جان عاشقان چون کنه کار می‌کند
دل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 557
1. دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود
جان ز لبت چو می‌کشد خیره و لب گزان بود
یار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 558
1. یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد
اشتر مست خویش را در چه قطار می‌کشد