سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود از مولانا غزل 547
1. سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود
دیده کنم پیشکش آن دل بینا چه شود
چشم تو ناز می‌کند ناز جهان تو را رسد از مولانا غزل 548
1. چشم تو ناز می‌کند ناز جهان تو را رسد
حسن و نمک تو را بود ناز دگر که را رسد
آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد از مولانا غزل 549
1. آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد
مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد از مولانا غزل 550
1. پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد
آب سیاه درمرو کآب حیات می‌رسد
جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود از مولانا غزل 551
1. جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود
گر تو ستم کنی به جان از تو ستم روا بود
چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می‌رود از مولانا غزل 552
1. چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می‌رود
دیر به خانه وارسد منزل دور می‌رود
بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود از مولانا غزل 553
1. بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می‌شود از مولانا غزل 554
1. این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می‌شود
بی هوسی مکن ببین کز هوسی چه می‌شود
چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند از مولانا غزل 555
1. چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند
نیست عجب که از جنون صد چو مرا چنین کند
جور و جفا و دوریی کان کنکار می‌کند از مولانا غزل 556
1. جور و جفا و دوریی کان کنکار می‌کند
بر دل و جان عاشقان چون کنه کار می‌کند
دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود از مولانا غزل 557
1. دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود
جان ز لبت چو می‌کشد خیره و لب گزان بود
یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد از مولانا غزل 558
1. یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد
اشتر مست خویش را در چه قطار می‌کشد