آمد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 536
1. آمد بهار عاشقان تا خاکدان بستان شود
آمد ندای آسمان تا مرغ جان پران شود
کاری از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 537
1. کاری نداریم ای پدر جز خدمت ساقی خود
ای ساقی افزون ده قدح تا وارهیم از نیک و بد
گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 538
1. گر آتش دل برزند بر مؤمن و کافر زند
صورت همه پران شود گر مرغ معنی پر زند
مستی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 539
1. مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند
آن کو دلش را برده‌ای جان هم غلامت می‌کند
مستی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 540
1. مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند
آن کو دلش را برده‌ای جان هم غلامت می‌کند
صرفه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 541
1. صرفه مکن صرفه مکن صرفه گدارویی بود
در پاکبازان ای پسر فیض و خداخویی بود
بی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 542
1. بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد
خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد
یار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 543
1. یار مرا می‌نهلد تا که بخارم سر خود
هیکل یارم که مرا می‌فشرد در بر خود
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 544
1. ای که ز یک تابش تو کوه احد پاره شود
چه عجب ار مشت گلی عاشق و بیچاره شود
بی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 545
1. بی تو به سر می نشود با دگری می‌نشود
هر چه کنم عشق بیان بی‌جگری می‌نشود
هین از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 546
1. هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود
وارهد از حد جهان بی‌حد و اندازه شود