غزلیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

2 نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

3 نور تویی سور تویی دولت منصور تویی مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

4 قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

1 رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلا زنده و مرده وطنم نیست به جز فضل خدا

2 رستم از این بیت و غزل ای شه و سلطان ازل مفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا

3 قافیه و مغلطه را گو همه سیلاب ببر پوست بود پوست بود درخور مغز شعرا

4 ای خمشی مغز منی پرده آن نغز منی کمتر فضل خمشی کش نبود خوف و رجا

1 آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا می‌نکند محرم جان محرم اسرار مرا

2 نغزی و خوبی و فرش آتش تیز نظرش پرسش همچون شکرش کرد گرفتار مرا

3 گفت مرا مهر تو کو رنگ تو کو فر تو کو رنگ کجا ماند و بو ساعت دیدار مرا

4 غرقه جوی کرمم بنده آن صبحدمم کان گل خوش بوی کشد جانب گلزار مرا

1 طوق جنون سلسله شد باز مکن سلسله را لابه گری می‌کنمت راه تو زن قافله را

2 مست و خوش و شاد توام حامله داد توام حامله گر بار نهد جرم منه حامله را

3 هیچ فلک دفع کند از سر خود دور سفر هیچ زمین دفع کند از تن خود زلزله را

4 می‌کشد آن شه رقمی دل به کفش چون قلمی تازه کن اسلام دمی‌خواجه رها کن گله را

1 شمع جهان دوش نبد نور تو در حلقه ما راست بگو شمع رخت دوش کجا بود کجا

2 سوی دل ما بنگر کز هوس دیدن تو دولت آن جا که در او حسن تو بگشاد قبا

3 دوش به هر جا که بدی دانم کامروز ز غم گشته بود همچو دلم مسجد لا حول و لا

4 دوش همی‌گشتم من تا به سحر ناله کنان بدرک بالصبح بدا هیج نومی‌و نفی

1 کار تو داری صنما قدر تو باری صنما ما همه پابسته تو شیر شکاری صنما

2 دلبر بی‌کینه ما شمع دل سینه ما در دو جهان در دو سرا کار تو داری صنما

3 ذره به ذره بر تو سجده کنان بر در تو چاکر و یاری گر تو آه چه یاری صنما

4 هر نفسی تشنه ترم بسته جوع البقرم گفت که دریا بخوری گفتم که آری صنما

1 کاهل و ناداشت بدم کام درآورد مرا طوطی اندیشه او همچو شکر خورد مرا

2 تابش خورشید ازل پرورش جان و جهان بر صفت گل به شکر پخت و بپرورد مرا

3 گفتم ای چرخ فلک مرد جفای تو نیم گفت زبون یافت مگر ای سره این مرد مرا

4 ای شه شطرنج فلک مات مرا برد تو را ای ملک آن تخت تو را تخته این نرد مرا

1 در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا ابروی او گره نشد گر چه که دید صد خطا

2 چشم گشا و رو نگر جرم بیار و خو نگر خوی چو آب جو نگر جمله طراوت و صفا

3 من ز سلام گرم او آب شدم ز شرم او وز سخنان نرم او آب شوند سنگ‌ها

4 زهر به پیش او ببر تا کندش به از شکر قهر به پیش او بنه تا کندش همه رضا

1 با لب او چه خوش بود گفت و شنید و ماجرا خاصه که در گشاید و گوید خواجه اندرآ

2 با لب خشک گوید او قصه چشمه خضر بر قد مرد می‌برد درزی عشق او قبا

3 مست شوند چشم‌ها از سکرات چشم او رقص کنان درخت‌ها پیش لطافت صبا

4 بلبل با درخت گل گوید چیست در دلت این دم در میان بنه نیست کسی تویی و ما