چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 23
1. چون خون نخسپد خسروا چشمم کجا خسپد مها
کز چشم من دریای خون جوشان شد از جور و جفا
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 24
1. چون نالد این مسکین که تا رحم آید آن دلدار را
خون بارد این چشمان که تا بینم من آن گلزار را
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 25
1. من دی نگفتم مر تو را کای بی‌نظیر خوش لقا
ای قد مه از رشک تو چون آسمان گشته دوتا
هر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 26
1. هر لحظه وحی آسمان آید به سر جان‌ها
کاخر چو دردی بر زمین تا چند می‌باشی برآ
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 27
1. آن خواجه را در کوی ما در گل فرورفتست پا
با تو بگویم حال او برخوان اذا جاء القضا
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 28
1. ای شاه جسم و جان ما خندان کن دندان ما
سرمه کش چشمان ما ای چشم جان را توتیا
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 29
1. ای از ورای پرده‌ها تاب تو تابستان ما
ما را چو تابستان ببر دل گرم تا بستان ما
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 30
1. ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما
چون اشک غمخواران ما در هجر دلداران ما
بادا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 31
1. بادا مبارک در جهان سور و عروسی‌های ما
سور و عروسی را خدا ببرید بر بالای ما
دیدم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 32
1. دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتی
در خواب غفلت بی‌خبر زو بوالعلی و بوالعلا
می از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 33
1. می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا
گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا