به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 405
1. به خدا کت نگذارم که روی راه سلامت
که سر و پا و سلامت نبود روز قیامت
چند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 406
1. چند گویی که چه چاره‌ست و مرا درمان چیست
چاره جوینده که کرده‌ست تو را خود آن چیست
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 407
1. چشم پرنور که مست نظر جانانست
ماه از او چشم گرفتست و فلک لرزانست
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 408
1. آن شنیدی که خضر تخته کشتی بشکست
تا که کشتی ز کف ظالم جبار برست
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 409
1. تا نلغزی که ز خون راه پس و پیش‌ترست
آدمی دزد ز زردزد کنون بیشترست
دوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 410
1. دوش آمد بر من آنک شب افروز منست
آمدن باری اگر در دو جهان آمدنست
عجب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 411
1. عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست
هله چون می‌نزند ره ره او را کی زدست
آنک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 412
1. آنک بی‌باده کند جان مرا مست کجاست
و آنک بیرون کند از جان و دلم دست کجاست
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 413
1. من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست
همه رفتند و نشستند و دمی جان ننشست
روز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 414
1. روز و شب خدمت تو بی‌سر و بی‌پا چه خوشست
در شکرخانه تو مرغ شکرخا چه خوشست
تشنه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 415
1. تشنه بر لب جو بین که چه در خواب شدست
بر سر گنج گدا بین که چه پرتاب شدست