اگر حوا بدانستی ز رنگت از مولانا غزل 361
1. اگر حوا بدانستی ز رنگت
سترون ساختی خود را ز ننگت
دو چشم آهوانش شیرگیرست از مولانا غزل 362
1. دو چشم آهوانش شیرگیرست
کز او بر من روان باران تیرست
چنان کاین دل از آن دلدار مستست از مولانا غزل 363
1. چنان کاین دل از آن دلدار مستست
ز خوف صاف ما آن یار مستست
تا نقش خیال دوست با ماست از مولانا غزل 364
1. تا نقش خیال دوست با ماست
ما را همه عمر خود تماشاست
می‌دان که زمانه نقش سوداست از مولانا غزل 365
1. می‌دان که زمانه نقش سوداست
بیرون ز زمانه صورت ماست
دود دل ما نشان سوداست از مولانا غزل 366
1. دود دل ما نشان سوداست
وان دود که از دلست پیداست
دل آمد و دی به گوش جان گفت از مولانا غزل 367
1. دل آمد و دی به گوش جان گفت
ای نام تو این که می‌نتان گفت
گویم سخن شکرنباتت از مولانا غزل 368
1. گویم سخن شکرنباتت
یا قصه چشمه حیاتت
در شهر شما یکی نگاریست از مولانا غزل 369
1. در شهر شما یکی نگاریست
کز وی دل و عقل بی‌قراریست
آمد رمضان و عید با ماست از مولانا غزل 370
1. آمد رمضان و عید با ماست
قفل آمد و آن کلید با ماست
گر جام سپهر زهرپیماست از مولانا غزل 371
1. گر جام سپهر زهرپیماست
آن در لب عاشقان چو حلواست