رهید جان دوم از خودی و از هستی از مولانا غزل 3082
1. رهید جان دوم از خودی و از هستی
شده‌ست صید شهنشاه خویش در مستی
بیا بیا که چو آب حیات درخوردی از مولانا غزل 3083
1. بیا بیا که چو آب حیات درخوردی
بیا بیا که شفا و دوای هر دردی
به جان تو که بگویی وطن کجا داری از مولانا غزل 3084
1. به جان تو که بگویی وطن کجا داری
که سخت فتنه عقلی و خصم هشیاری
به حق آنک تو جان و جهان جانداری از مولانا غزل 3085
1. به حق آنک تو جان و جهان جانداری
مرا چنانک بپرورده‌ای چنان داری
شبی که دررسد از عشق پیک بیداری از مولانا غزل 3086
1. شبی که دررسد از عشق پیک بیداری
بگیرد از سر عشاق خواب بیزاری
اگر تو همره بلبل ز بهر گلزاری از مولانا غزل 3087
1. اگر تو همره بلبل ز بهر گلزاری
تو خار را همه گل بین چو بهر گل زاری
حرام گشت از این پس فغان و غمخواری از مولانا غزل 3088
1. حرام گشت از این پس فغان و غمخواری
بهشت گشت جهان زانک تو جهان داری
به اهل پرده اسرارها ببر خبری از مولانا غزل 3089
1. به اهل پرده اسرارها ببر خبری
که پرده‌های شما بردرید از قمری
بجه بجه ز جهان تا شه جهان باشی از مولانا غزل 3090
1. بجه بجه ز جهان تا شه جهان باشی
شکر ستان هله تا تو شکرستان باشی
اگر دمی بگذاری هوا و نااهلی از مولانا غزل 3091
1. اگر دمی بگذاری هوا و نااهلی
ببینی آنچ نبی دید و آنچ دید ولی
هزار جان مقدس فدای سلطانی از مولانا غزل 3092
1. هزار جان مقدس فدای سلطانی
که دست کفر برو برنبست پالانی