صبح از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2497
1. صبح چو آفتاب زد رایت روشناییی
لعل و عقیق می‌کند در دل کان گداییی
مرا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2498
1. مرا سودای آن دلبر ز دانایی و قرایی
برون آورد تا گشتم چنین شیدا و سودایی
مسلمانان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2499
1. مسلمانان مسلمانان مرا ترکی است یغمایی
که او صف‌های شیران را بدراند به تنهایی
چه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2500
1. چه افسردی در آن گوشه چرا تو هم نمی‌گردی
مگر تو فکر منحوسی که جز بر غم نمی‌گردی
گرم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2501
1. گرم سیم و درم بودی مرا مونس چه کم بودی
وگر یارم فقیرستی ز زر فارغ چه غم بودی
امیر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2502
1. امیر دل همی‌گوید تو را گر تو دلی داری
که عاشق باش تا گیری ز نان و جامه بیزاری
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2503
1. چو سرمست منی ای جان ز خیر و شر چه اندیشی
براق عشق جان داری ز مرگ خر چه اندیشی
اگر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2504
1. اگر زهر است اگر شکر چه شیرین است بی‌خویشی
کله جویی نیابی سر چه شیرین است بی‌خویشی
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2505
1. چو بی گه آمدی باری درآ مردانه‌ای ساقی
بپیما پنج پیمانه به یک پیمانه‌ای ساقی
مبارک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2506
1. مبارک باشد آن رو را بدیدن بامدادانی
به بوسیدن چنان دستی ز شاهنشاه سلطانی
بیامد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2507
1. بیامد عید ای ساقی عنایت را نمی‌دانی
غلامانند سلطان را بیارا بزم سلطانی