قرابه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2386
1. قرابه باز دانا هش دار آبگینه
تا در میان نیفتد سودای کبر و کینه
پیغام از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2387
1. پیغام زاهدان را کآمد بلای توبه
با آن جمال و خوبی آخر چه جای توبه
این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2388
1. این جا کسی است پنهان دامان من گرفته
خود را سپس کشیده پیشان من گرفته
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2389
1. در خانه دل ای جان آن کیست ایستاده
بر تخت شه کی باشد جز شاه و شاه زاده
آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2390
1. آن آتشی که داری در عشق صاف و ساده
فردا از او ببینی صد حور رو گشاده
بازآمد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2391
1. بازآمد آن مغنی با چنگ سازکرده
دروازه بلا را بر عشق باز کرده
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2392
1. ای کهربای عشقت دل را به خود کشیده
دل رفته ما پی دل چون بی‌دلان دویده
برجه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2393
1. برجه ز خواب و بنگر صبحی دگر دمیده
جویان و پای کوبان از آسمان رسیده
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2394
1. از بس که مطرب دل از عشق کرد ناله
آن دلبرم درآمد در کف یکی پیاله
دیدم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2395
1. دیدم نگار خود را می‌گشت گرد خانه
برداشته ربابی می‌زد یکی ترانه
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2396
1. ای پاک از آب و از گل پایی در این گلم نه
بی‌دست و دل شدستم دستی بر این دلم نه