ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2364
1. ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته
دل میان خون نشسته عقل و جان بگریسته
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2365
1. ای ز گلزار جمالت یاسمن پا کوفته
وز صواب هر خطایت صد ختن پا کوفته
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2366
1. ای سراندازان همه در عشق تو پا کوفته
گوهر جان همچو موسی روی دریا کوفته
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2367
1. تا چه عشق است آن صنم را با دل پرخون شده
هر زمان گوید که چونی ای دل بی‌چون شده
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2368
1. ای به میدان‌های وحدت گوی شاهی باخته
جمله را عریان بدیده کس تو را نشناخته
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2369
1. چشم بگشا جان‌ها بین از بدن بگریخته
جان قفس را درشکسته دل ز تن بگریخته
این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2370
1. این چه باد صرصر است از آسمان پویان شده
صد هزاران کشتی از وی مست و سرگردان شده
کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2371
1. کی بود خاک صنم با خون ما آمیخته
خوش بود این جسم‌ها با جان‌ها آمیخته
هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2372
1. هله بحری شو و در رو مکن از دور نظاره
که بود در تک دریا کف دریا به کناره
مشنو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2373
1. مشنو حیلت خواجه هله ای دزد شبانه
بشلولم بشلولم مجه از روزن خانه
هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2374
1. هله صیاد نگویی که چه دام است و چه دانه
که چو سیمرغ ببیند بجهد مست ز لانه