چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 164
1. چو مرا به سوی زندان بکشید تن ز بالا
ز مقربان حضرت بشدم غریب و تنها
اگر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 165
1. اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا
بستان ز من شرابی که قیامتست حقا
چمنی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 166
1. چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا
صنمی که بر جمالش دو جهان نثار بادا
کی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 167
1. کی بپرسد جز تو خسته و رنجور تو را
ای مسیح از پی پرسیدن رنجور بیا
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 168
1. ای بروییده به ناخواست به مانند گیا
چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا
رو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 169
1. رو ترش کن که همه روترشانند این جا
کور شو تا نخوری از کف هر کور عصا
تا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 170
1. تا به شب ای عارف شیرین نوا
آن مایی آن مایی آن ما
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 171
1. چون نمایی آن رخ گلرنگ را
از طرب در چرخ آری سنگ را
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 172
1. در میان عاشقان عاقل مبا
خاصه اندر عشق این لعلین قبا
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 173
1. از یکی آتش برآوردم تو را
در دگر آتش بگستردم تو را
ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 174
1. ز آتش شهوت برآوردم تو را
و اندر آتش بازگستردم تو را