چو مرا به سوی زندان بکشید تن ز بالا از مولانا غزل 164
1. چو مرا به سوی زندان بکشید تن ز بالا
ز مقربان حضرت بشدم غریب و تنها
اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا از مولانا غزل 165
1. اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا
بستان ز من شرابی که قیامتست حقا
چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا از مولانا غزل 166
1. چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا
صنمی که بر جمالش دو جهان نثار بادا
کی بپرسد جز تو خسته و رنجور تو را از مولانا غزل 167
1. کی بپرسد جز تو خسته و رنجور تو را
ای مسیح از پی پرسیدن رنجور بیا
ای بروییده به ناخواست به مانند گیا از مولانا غزل 168
1. ای بروییده به ناخواست به مانند گیا
چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا
رو ترش کن که همه روترشانند این جا از مولانا غزل 169
1. رو ترش کن که همه روترشانند این جا
کور شو تا نخوری از کف هر کور عصا
تا به شب ای عارف شیرین نوا از مولانا غزل 170
1. تا به شب ای عارف شیرین نوا
آن مایی آن مایی آن ما
چون نمایی آن رخ گلرنگ را از مولانا غزل 171
1. چون نمایی آن رخ گلرنگ را
از طرب در چرخ آری سنگ را
در میان عاشقان عاقل مبا از مولانا غزل 172
1. در میان عاشقان عاقل مبا
خاصه اندر عشق این لعلین قبا
از یکی آتش برآوردم تو را از مولانا غزل 173
1. از یکی آتش برآوردم تو را
در دگر آتش بگستردم تو را
ز آتش شهوت برآوردم تو را از مولانا غزل 174
1. ز آتش شهوت برآوردم تو را
و اندر آتش بازگستردم تو را