دولتی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 142
1. دولتی همسایه شد همسایگان را الصلا
زین سپس باخود نماند بوالعلی و بوالعلا
دوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 143
1. دوش من پیغام کردم سوی تو استاره را
گفتمش خدمت رسان از من تو آن مه پاره را
عقل از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 144
1. عقل دریابد تو را یا عشق یا جان صفا
لوح محفوظت شناسد یا ملایک بر سما
ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 145
1. ای وصالت یک زمان بوده فراقت سال‌ها
ای به زودی بار کرده بر شتر احمال‌ها
در از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 146
1. در صفای باده بنما ساقیا تو رنگ ما
محومان کن تا رهد هر دو جهان از ننگ ما
آخر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 147
1. آخر از هجران به وصلش دررسیدستی دلا
صد هزاران سر سر جان شنیدستی دلا
از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 148
1. از پی شمس حق و دین دیده گریان ما
از پی آن آفتابست اشک چون باران ما
خدمت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 149
1. خدمت شمس حق و دین یادگارت ساقیا
باده گردان چیست آخر داردارت ساقیا
درد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 150
1. درد شمس الدین بود سرمایه درمان ما
بی سر و سامان عشقش بود سامان ما
سر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 151
1. سر برون کن از دریچه جان ببین عشاق را
از صبوحی‌های شاه آگاه کن فساق را
دوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 152
1. دوش آن جانان ما افتان و خیزان یک قبا
مست آمد با یکی جامی پر از صرف صفا