غزلیات در دیوان شمس جلال الدین محمد مولوی

1 بیا ای جان نو داده جهان را ببر از کار عقل کاردان را

2 چو تیرم تا نپرانی نپرم بیا بار دگر پر کن کمان را

3 ز عشقت باز طشت از بام افتاد فرست از بام باز آن نردبان را

4 مرا گویند بامش از چه سویست از آن سویی که آوردند جان را

1 بسوزانیم سودا و جنون را درآشامیم هر دم موج خون را

2 حریف دوزخ آشامان مستیم که بشکافند سقف سبزگون را

3 چه خواهد کرد شمع لایزالی فلک را وین دو شمع سرنگون را

4 فروبریم دست دزد غم را که دزدیدست عقل صد زبون را

1 سلیمانا بیار انگشتری را مطیع و بنده کن دیو و پری را

2 برآر آواز ردوها علی منور کن سرای شش دری را

3 برآوردن ز مغرب آفتابی مسلم شد ضمیر آن سری را

4 بدین سان مهتری یابد هر آن کس که بهر حق گذارد مهتری را

1 دل و جان را در این حضرت بپالا چو صافی شد رود صافی به بالا

2 اگر خواهی که ز آب صاف نوشی لب خود را به هر دردی میالا

3 از این سیلاب درد او پاک ماند که جانبازست و چست و بی‌مبالا

4 نپرد عقل جزوی زین عقیله چو نبود عقل کل بر جزو لالا

1 خبر کن ای ستاره یار ما را که دریابد دل خون خوار ما را

2 خبر کن آن طبیب عاشقان را که تا شربت دهد بیمار ما را

3 بگو شکرفروش شکرین را که تا رونق دهد بازار ما را

4 اگر در سر بگردانی دل خود نه دشمن بشنود اسرار ما را

1 چو او باشد دل دلسوز ما را چه باشد شب چه باشد روز ما را

2 که خورشید ار فروشد ار برآمد بس است این جان جان افروز ما را

3 تو مادرمرده را شیون میاموز که استادست عشق آموز ما را

4 مدوزان خرقه ما را مدران نشاید شیخ خرقه دوز ما را

1 مرا حلوا هوس کردست حلوا میفکن وعده حلوا به فردا

2 دل و جانم بدان حلواست پیوست که صوفی را صفا آرد نه صفرا

3 زهی حلوای گرم و چرب و شیرین که هر دم می‌رسد بویش ز بالا

4 دهانی بسته حلوا خور چو انجیر ز دل خور هیچ دست و لب میالا

1 امیر حسن خندان کن چشم را وجودی بخش مر مشتی عدم را

2 سیاهی می‌نماید لشکر غم ظفر ده شادی صاحب علم را

3 به حسن خود تو شادی را بکن شاد غم و اندوه ده اندوه و غم را

4 کرم را شادمان کن از جمالت که حسن تو دهد صد جان کرم را

1 به برج دل رسیدی بیست این جا چو آن مه را بدیدی بیست این جا

2 بسی این رخت خود را هر نواحی ز نادانی کشیدی بیست این جا

3 بشد عمری و از خوبی آن مه به هر نوعی شنیدی بیست این جا

4 ببین آن حسن را کز دیدن او بدید و نابدیدی بیست این جا