خویش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1586
1. خویش را چون خار دیدم سوی گل بگریختم
خویش را چون سرکه دیدم در شکر آمیختم
عشوه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1587
1. عشوه دادستی که من در بی‌وفایی نیستم
بس کن آخر بس کن آخر روستایی نیستم
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1588
1. من سر خم را ببستم باز شد پهلوی خم
آنک خم را ساخت هم او می شناسد خوی خم
چشم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1589
1. چشم بگشا جان نگر کش سوی جانان می برم
پیش آن عید ازل جان بهر قربان می برم
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1590
1. چون ز صورت برتر آمد آفتاب و اخترم
از معانی در معانی تا روم من خوشترم
وقت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1591
1. وقت آن آمد که من سوگندها را بشکنم
بندها را بردرانم پندها را بشکنم
نی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1592
1. نی تو گفتی از جفای آن جفاگر نشکنم
نی تو گفتی عالمی در عشق او برهم زنم
روی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1593
1. روی نیکت بد کند من نیک را بر بد نهم
عاشقی بس پخته‌ام این ننگ را بر خود نهم
ایها از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1594
1. ایها العشاق آتش گشته چون استاره‌ایم
لاجرم رقصان همه شب گرد آن مه پاره‌ایم
سر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1595
1. سر قدم کردیم و آخر سوی جیحون تاختیم
عالمی برهم زدیم و چست و بیرون تاختیم
چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1596
1. چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم
یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم
این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1597
1. این چه کژطبعی بود که صد هزاران غم خوریم
جمع مستان را بخوان تا باده‌ها با هم خوریم