تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1432
1. تو خود دانی که من بی‌تو عدم باشم عدم باشم
عدم خود قابل هست است از آن هم نیز کم باشم
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1433
1. من آنم کز خیالاتش تراشنده وثن باشم
چو هنگام وصال آمد بتان را بت شکن باشم
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1434
1. چو آمد روی مه رویم که باشم من که من باشم
چو هر خاری از او گل شد چرا من یاسمن باشم
به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1435
1. به گرد دل همی‌گردی چه خواهی کرد می‌دانم
چه خواهی کرد دل را خون و رخ را زرد می‌دانم
تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1436
1. تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی‌دانم
وزین سرگشته مجنون چه می خواهی نمی‌دانم
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1437
1. چو رعد و برق می خندد ثنا و حمد می خوانم
چو چرخ صاف پرنورم به گرد ماه گردانم
ندارد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1438
1. ندارد پای عشق او دل بی‌دست و بی‌پایم
که روز و شب چو مجنونم سر زنجیر می خایم
من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1439
1. من این ایوان نه تو را نمی‌دانم نمی‌دانم
من این نقاش جادو را نمی‌دانم نمی‌دانم
بنه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1440
1. بنه ای سبز خنگ من فراز آسمان‌ها سم
که بنشست آن مه زیبا چو صد تنگ شکر پیشم
بنه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1441
1. بنه ای سبز خنگ من فراز آسمان‌ها سم
که بنوشت آن مه بی‌کیف دعوت نامه‌ای پیشم
زهی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1442
1. زهی سرگشته در عالم سر و سامان که من دارم
زهی در راه عشق تو دل بریان که من دارم