جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1280
1. جان منست او هی مزنیدش
آن منست او هی مبریدش
ز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1281
1. ز هدهدان تفکر چو دررسید نشانش
مراست ملک سلیمان چو نقد گشت عیانش
تمام از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1282
1. تمام اوست که فانی شدست آثارش
به دوستگانی اول تمام شد کارش
ندا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1283
1. ندا رسید به عاشق ز عالم رازش
که عشق هست براق خدای می‌تازش
سری از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1284
1. سری برآر که تا ما رویم بر سر عیش
دمی چو جان مجرد رویم در بر عیش
شکست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1285
1. شکست نرخ شکر را بتم به روی ترش
چه باده‌هاست بتم را در آن کدوی ترش
شنو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1286
1. شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش
دل خراب طپیدن گرفت از آغازش
مباد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1287
1. مباد با کس دیگر ثنا و دشنامش
که هر دو آب حیاتست پخته و خامش
چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1288
1. چو رو نمود به منصور وصل دلدارش
روا بود که رساند به اصل دل دارش
دلی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1289
1. دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش
چو تشنه تو باشد که باشد سقایش
مست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1290
1. مست گشتم ز ذوق دشنامش
یا رب آن می بهست یا جامش