شهریارنامه عثمان مختاری

1 تنش بود لرزان دلش بود سست خروشان و جوشان بکردار کوس

2 سپهبد چه دیدش فرو ماند سخت کزین مرد گویا که برگشته بخت

3 چه آمد بر شهریار آن سوار فرود آمد از باره راه وار

4 به سرچشمه آمد رخی پر ز خوی چه مردی که سرمست باشد ز می

1 جهانجوی شیرافکن آمد ز راه بدیبا بیاراست آن قلعه گاه

2 بهشتی شد از بس که دیبای زر بهر کوی و برزن کشیدند در

3 برافراز هر روزن از داد نای زن و مرد آن قلعه بربط سرای

4 دم نای کر کرد گوش سپهر به نظاره آمد در آن قلعه مهر

1 چو خور سر زد از چتر فیروزه رنگ سپهبد کمر کینه را بست تنگ

2 بفرمود تا اسب او زین کنند یلان رابه نخجیر آئین کنند

3 نشست از بر اسب با ماهروی برون شد ز قلعه سبک جنگجوی

4 جهانجوی بهزاد هم برنشست برون آمد از قلعه چون فیل مست

1 چه دیدند روی سپهدار شیر فکندند تن را ز بالا بزیر

2 همه پیش او در خروش آمدند چو دریای جوشان بجوش آمدند

3 که ای گرد ما را به فریاد رس که هستیم یکسر در آتش چه خس

4 سپهدار از ایشان بپرسید راز بگفتند کای گرد گردن فراز

1 طلایه برآمد سر راه نیو گرفتند برخاست بانگ غریو

2 که برگو چه مردی بدین تیره شب چرا بسته داری ز گفتار لب

3 سپهدار بگرفت برنده تیغ میان سپاه اندر آمد چه میغ

4 کنون نام من گفت تیغ من است که لرزان ازین نام اهریمن است

1 چو شیر اندر آمد روان زیر فیل یکی برخروشید چون رود نیل

2 سراندر بر ناف آن فیل برد برآوردش ازجای یک فیل برد

3 چنان برزمین کوفت فیل و سوار میان دو صف آن یل نامدار

4 که چون سنگ در زیر پی پیل نرم شود نرم شد استخوانش بچرم

1 دگرباره آن ابر آمد پدید بیاورد هیتال را چون سزید

2 نشاند ازبر کوهه زنده پیل دور و بد نهنگ ستیزنده پیل

3 بفرمود کز رزم دست آختند تبیره زنان طبل بنواختند

4 دو لشکر چه از کین کشیدند دست طلایه ز هر سو سر زه ببست

1 تو امشب به می شاد با من نشین که فردا منش بسته آرم برین

2 به پیش من او را نباشد درنگ چه من دست بازم به شمشیر چنگ

3 سپهبد بدو گفت کای نازنین زن ارچند باشد دلیر گزین

4 ز زن کار مردان نیاید پدید در چاره رازن بود خود کلید

1 فرستاده ای را فرستاد و تفت فرستاده آن نامه بگرفت رفت

2 به پیش سپه آمد او با شتاب بر شاه آمد بهنگام خواب

3 به شه نامه بسپرد و شاهش بخواند بجنباند سر در شگفتی بماند

4 جهانجوی را خواند نزدیک تخت بدو گفت کای گرد پیروزبخت