شهریارنامه عثمان مختاری
1 چه دیدند روی سپهدار شیر فکندند تن را ز بالا بزیر
2 همه پیش او در خروش آمدند چو دریای جوشان بجوش آمدند
3 که ای گرد ما را به فریاد رس که هستیم یکسر در آتش چه خس
4 سپهدار از ایشان بپرسید راز بگفتند کای گرد گردن فراز
1 یکی نامه فرمود اندر زمان به نزدیک جمهور روشن روان
2 سخن در سرنامه آغاز کرد ز گنج معانی درش باز کرد
3 بسیم اندر آنسیم عنبر فشاند بقرب اندر آن سکه بر زر نشاند
4 چنین گفت کاین نامه نامدار ز ما نزد جمهور خنجر گزار
1 زمین را بخون لعل گون ساختند تو گفتی فلک را نگون ساختند
2 کنازنگ زوبین هندی گرفت بر نیو آمد چو دیو شکفت
3 چنان زدش بر سینه زخم درشت چه زوبین برون رفت بازاو پشت
4 چه کوه از بر اسب غلطید نیو به میدان روان شد کنازنگ دیو
1 بشد شاد هیتال بر پیل کوس ببست و جهان شد بگرد آبنوس
2 دلیران هندی پی کین همه بروها بکردند پرچین همه
3 ز قطران یکی بحر آمد بجوش بشد سر ز بانگ تبیره ز هوش
4 بلرزید کوه از دم گاودم بتن زهره شیر گردیده گم
1 چو صف دو لشکر چنین راست گشت برآمد یکی گرد از روی دشت
2 سپاهی سراسر در آهن نهان همه شیر مردان جنگ آوران
3 در آهن نهان جمله همچون شرار سراسر همه کرد خنجر گزار
4 رسیدند بستند صف یک طرف همه گرز و شمشیر و خنجر بکف
1 طلایه برآمد سر راه نیو گرفتند برخاست بانگ غریو
2 که برگو چه مردی بدین تیره شب چرا بسته داری ز گفتار لب
3 سپهدار بگرفت برنده تیغ میان سپاه اندر آمد چه میغ
4 کنون نام من گفت تیغ من است که لرزان ازین نام اهریمن است
1 چنین پاسخ نامه گردید زود که جز رزم نبود دگر هیچ سود
2 چو فردا سر از خواب دوشین کشم سپه بار دیگر بدین کین کشم
3 درآیم به میدان هیتال شاه یکی رزم سازم درین کینه گاه
4 به بینیم تا بر که باشد سپهر سپهر بلند فروزنده مهر
1 ببردش کشا(ن) پیش ارژنگ شاه چنان خسته و بسته ز آوردگاه
2 چو از دور ارژنگ شاه سوار بدید آن رخ نامور شهریار
3 فرود آمد از پشت پیل دمان بشد پیش آن نامور پهلوان
4 بغل برگشود و گرفتش ببر ببوسید یل را رو آن چشم و سر
1 فرستاده ای را فرستاد و تفت فرستاده آن نامه بگرفت رفت
2 به پیش سپه آمد او با شتاب بر شاه آمد بهنگام خواب
3 به شه نامه بسپرد و شاهش بخواند بجنباند سر در شگفتی بماند
4 جهانجوی را خواند نزدیک تخت بدو گفت کای گرد پیروزبخت
1 بگاهی که سرزد خور از کوه روس برآمد ز درگاه آوای کوس
2 دو لشکر ز کین صف کشیدند باز جهان شد پر از ناله رزم ساز
3 تو گفتی ز بس ناله نای کوس رخ ماه ماننده شد سندروس
4 ز بس بر فلک بانگ فریاد شد نفیر سرافیل بر باد شد