آیت اقبال شد رایت سلطان از محتشم کاشانی قصیده 59
1. آیت اقبال شد رایت سلطان حسن
حمد خداوند را اذهب عناالحزن
باز شد چشم جهان ای بخت از محتشم کاشانی قصیده 60
1. باز شد چشم جهان ای بخت خواب آلودهان
صبح دولت می‌دمد برخیز زین خواب گران
دمید صبحی و از پرتو دمیدن از محتشم کاشانی قصیده 61
1. دمید صبحی و از پرتو دمیدن آن
به ذره‌ای نظر افکند آفتاب جهان
کاشان که مصر روی زمین از محتشم کاشانی قصیده 62
1. کاشان که مصر روی زمین است در جهان
می‌خواست در ولای چنین یوسفی چنان
شد عراق آباد روزی کز از محتشم کاشانی قصیده 63
1. شد عراق آباد روزی کز خراسان شد روان
دوش بر دوش ظفر رایات شاه نوجوان
چو دی نسیم سحر خورد بر از محتشم کاشانی قصیده 64
1. چو دی نسیم سحر خورد بر مشام جهان
صبا رسید و رسانید بوی روضهٔ جان
باد مسعود و همایون خلعت از محتشم کاشانی قصیده 65
1. باد مسعود و همایون خلعت شاه جهان
بر وزیر جم سریر کامکار کامران
رسید باز به گوش زمان از محتشم کاشانی قصیده 66
1. رسید باز به گوش زمان نوید امان
ز استقامت شاهنشه زمین و زمان
شکر خدا که پایهٔ دولت از محتشم کاشانی قصیده 67
1. شکر خدا که پایهٔ دولت ز آسمان
بگذشت و سر کشید به ایوان لامکان
به که درین گفته معجز از محتشم کاشانی قصیده 68
1. به که درین گفته معجز بیان
درج بود نام خدای جهان
مژده‌ای اهل زمین که از محتشم کاشانی قصیده 69
1. مژده‌ای اهل زمین که اقبال بر هفت آسمان
کوس دولت زد به نام خسرو صاحبقران