غزلیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 روزگاری که رخت قبلهٔ جان بود مرا روی دل تافته از هر دو جهان بود مرا

2 چند روزی که به سودای تو جان می‌دادم حاصل از زندگی خویش همان بود مرا

3 یادباد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز دل سرا پردهٔ صد راز نهان بود مرا

4 یادباد آن که چو آغاز سخن می‌کردی با تو صد زمزمه در زیر زبان بود مرا

1 چو افکنده ببیند در خون تنم را کنید آفرین ترک صید افکنم را

2 نیاید گر از دیده سیلی دمادم که شوید ز آلودگی دامنم را

3 ور از خاک آتش علم برنیاید که هر شام روشن کند مدفنم را

4 به فانوس تن گر رسد گرمی دل بسوزد بر اندام پیراهنم را

1 به افسون محو کردی شکوه‌های بیکرانم را به هر نوعی که بود ای نوش لب بستی زبانم را

2 به نیکی می‌بری نامم ولی چندان بدی با من که گم می‌خواهی از روی زمین نام و نشانم را

3 به این خوش دل توان بودن که بهر مصلحت با من نمائی دوستی و دوست داری دشمنانم را

4 گمانم بود کاخر آشنائی بر طرف سازی شدی بیگانه خوش تا یقین کردی گمانم را

1 جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا بگذار ای طبیب زمانی باو مرا

2 زین تب چنان ره نفسم تنگ شد که هیچ جز آب تیغ او نرود در گلو مرا

3 آن بلبلم که جلوهٔ آتش گل من است در دام آرزو نکشد رنگ و بو مرا

4 از طره دو تا به دو زنجیر بسته است چون شیر وحشی آن بت زنجیر مو مرا

1 بگو ای باد آن سر خیل رعنا پادشاهان را سر کج افسران تاج سر زرین کلاهان را

2 همه محزون گدازان آفتاب مضطرب سوزان شه اشفته حالان خسرو مجنون سپاهان را

3 تو ای سلطان خرم دل که از مشغولی غیرت سر غوغای دیوان نیست خلوت دوست شاهان را

4 به خلوتگه چه بنشینی ز دست حاجیان بستان نهانی عرضهای سر به مهرداد خواهان را

1 مالک المک شوم چون ز جنون هامون را در روش غاشیه بردوش نهم مجنون را

2 گر نه آیینهٔ روی تو برابر باشد آه من تیره کند آینهٔ گردون را

3 گر تصرف نکند عشوهٔ خوبان در دل چه اثر عارض گلگون و قد موزون را

4 محمل لیلی از آن واسطه بستند بلند که به آن دست تصرف نرسد مجنون را

1 شوم هلاک چو غیری خورد خدنگ تو را که دانم آشتئی در قفاست جنگ تو را

2 که کرده پیش تو اظهار سوز ما امروز که آتش غضب افروخته است رنگ تو را

3 مصوران قلم از مو کنند تا نکشند زیاده از سرموئی دهان تنگ تو را

4 زمان زمان کنم افزون جراحت تن خویش ز بس که بوسه زنم زخمهای سنگ تو را

1 با چنین جرمی نراندم از دل ویران تو را این قدرها جای در دل بوده است ای جان تو را

2 ساحری گویا با چندین خطا چون دیگران راندن از چشم و برون کردن ز دل نتوان تو را

3 از خدا بهر تو خواهم صد بلا اما اگر در بلائی بینمت گردم بلاگردان تو را

4 نیستم راضی به مرگت لیک می‌خواهم چو خود از غم ناکس پرستی در تب هجران تو را

1 گر به تکلیف لب جام به لب سوده تو را که به آن شربت آلوده لب آلوده تو را

2 که به آن مایهٔ جهل این قدرت کرده دلیر که ز اندیشهٔ دل بر حذر آسوده تو را

3 که دران نشئه تو را دست هوس سوده به گل که به رخ برقع شرم این همه بگشوده تو را

4 زده آن آب که بر خاک وجودت ای گل که در خانهٔ عصمت به گل اندوده تو را

1 درهمی گرم غضب کرده نگاه که تو را شعله‌ای آتشی افروخته آه که تو را

2 در پیت رخش که گرمست که غرق عرقی عصمت افکنده در آتش به گناه که تو را

3 می‌رسی مظطرب از گر دره‌ای یوسف حسن دهشت آورده دوان از لب چاه که تو را

4 می‌نماید که به قلبی زده‌ای یک تنه وای در میان داشته آشوب سپاه که تو را