شهرآشوب در توصیفات مسعود سعد سلمان

1 دو زلف تو صنما عنبر و تو عطاری به عنبر تو همی حاجب اوفتد ما را

2 مرا فراق تو دیوانه کرد و سرگردان ز بهر ایزد دریاب مر مرا یارا

3 بمان بر تن من زلف عنبرینت که هست علاج مردم دیوانه عنبر سارا

1 ز آب چشم من ای دوست روی و موی بشوی که این چو برکه معبود توست و تو ترسا

2 گلوی وصل من از تیغ هجر خویش مبر که ذبح حیوان در مذهب تو نیست روا

1 رخ زرد کرد آن رخ رنگریز که بالاش سروست و رخ آفتاب

2 بشستش پس از رنگ آب دو چشم که شست آب هجران از آن هر دو خواب

3 بلی هر چه رنگش کند رنگ ریز از آن پس بشوید مر او را به آب

1 ای بت پای کوب بازی گر مایه نزهتی و اصل طرب

2 گشتن تو به آسمان ماند چون چنین باشد ای پسر نه عجب

3 گه گه از روی تو نماید رو گه گه از زلف تو نماید شب

1 میزبان کرد مرا دوش بتم آن گرانمایه تر از در خوشاب

2 مجلسی داشتم آراسته خوب از گل و نرگس و سیم و می ناب

3 چشم او نرگس و رخسارش گل زنخش سیب و لب لعل شراب

1 آن را که ز عشق تو بلا نیست بلا نیست آن را که ز هجر تو فنا نیست فنا نیست

2 سه بوسه همی خواهم منعم مکن ای دوست تو صوفیی و منع به نزد تو روا نیست

1 آمد آن حور و دست من بربست زدم استادوار دست به شست

2 ز نخ او به دست بگرفتم چون رگ دست من به شست بخست

3 گفت هشیار باش و آهسته دست هر جا مزن چو مردم مست

4 گفتم ار من به دست بگرفتم ز نخ ساده تو عذرم هست

1 زلف تو مگر جانا امید و نیازست زیرا که چنین هر دو سیاه است و درازست

2 بسته ست به جعد تو دل من نه عجب زآنک دلها همه در بسته امید و نیازست

1 اندر تنور روی چو سوسن فرو بری چون شمع و گل برآری بازار تنور راست

2 تا بر سر تنوری می ترسم از تو ز انک طوفان نوح گاه نخست از تنور خاست

1 چو کوبی پای و چون گیری پیاله تنت از لطف گردد همچو جانت

2 چنان گردی و پیچانی میان را ندارد استخوان گویی میانت

3 ز می گر چه تهی باشد پیاله نماید پر می از عکس رخانت