بگذشت ز پیش من نگار از مسعود سعد سلمان قصیده 232
1. بگذشت ز پیش من نگار من
با موی سمور و باخز ادکن
دوش تا صبحدم همه از مسعود سعد سلمان قصیده 233
1. دوش تا صبحدم همه شب من
عرضه می کرده ام سپاه سخن
با دل پر آتش و دو از مسعود سعد سلمان قصیده 234
1. با دل پر آتش و دو دیده پر خون
رفتم از لاوهور خرم بیرون
خدای عز و جل در ازل از مسعود سعد سلمان قصیده 235
1. خدای عز و جل در ازل نهاد چنان
که جمله از دو محمد بود صلاح جهان
چون نهان گشت چشمه از مسعود سعد سلمان قصیده 236
1. چون نهان گشت چشمه روشن
خاک را تیره گشت پیرامن
بیار آن مه دیده از مسعود سعد سلمان قصیده 237
1. بیار آن مه دیده و مهر جان
که بنده ست و چاکرورا این و آن
پیرگشته جهان به از مسعود سعد سلمان قصیده 238
1. پیرگشته جهان به فضل خزان
شد به اقبال خاص شاه جوان
ویژه می پیر نوش از مسعود سعد سلمان قصیده 239
1. ویژه می پیر نوش گشت چو گیتی جوان
دل چو سبک شد ز عشق در ده رطل گران
چو کردم از هند آهنگ از مسعود سعد سلمان قصیده 240
1. چو کردم از هند آهنگ حضرت غزنین
بر آن محجل تازی نهاد بستم زین
تبارک الله بنگر از مسعود سعد سلمان قصیده 241
1. تبارک الله بنگر میان ببسته به جان
ز بهر خدمت سلطان سپهبد سلطان
شب سیاه چو برچید از مسعود سعد سلمان قصیده 242
1. شب سیاه چو برچید از هوا دامن
زدوده گشت زمین را ز مهر پیرامن
ای خوشدل ای عزیز از مسعود سعد سلمان قصیده 243
1. ای خوشدل ای عزیز گرانمایه یار من
ای نیکخواه یار من و دوستدار من