نهاد زلف تو بر مه از مسعود سعد سلمان قصیده 209
1. نهاد زلف تو بر مه ز کبر و ناز قدم
کراست دست بر آن مشک گون غالیه شم
...
از کرده خویشتن از مسعود سعد سلمان قصیده 210
1. از کرده خویشتن پشیمانم
جز توبه ره دگر نمی دانم
...
اوصاف جهان سخت از مسعود سعد سلمان قصیده 211
1. اوصاف جهان سخت نیک دانم
از بیم بلا گفت کی توانم
...
شخصی به هزار غم از مسعود سعد سلمان قصیده 212
1. شخصی به هزار غم گرفتارم
در هر نفسی به جان رسد کارم
...
خواجه بوطاهر ای از مسعود سعد سلمان قصیده 213
1. خواجه بوطاهر ای سپهر کرم
کرمت در جهان چو علم علم
...
کار آنچنان که آید از مسعود سعد سلمان قصیده 214
1. کار آنچنان که آید بگذارم
عمر آنچنان که باید بگسارم
...
تو را بشارت باد از مسعود سعد سلمان قصیده 215
1. تو را بشارت باد ای خدایگان عجم
به جاه کسری و ملک قباد و دولت جم
...
هر آن جواهر کز روزگار از مسعود سعد سلمان قصیده 216
1. هر آن جواهر کز روزگار بستانم
چرا دهم به خس و خار ار نه بستانم
...
چون مشرفست همت از مسعود سعد سلمان قصیده 217
1. چون مشرفست همت بر رازم
نفسم غمی نگردد از آزم
...
از قد تو سرو بوستان از مسعود سعد سلمان قصیده 218
1. از قد تو سرو بوستان سازم
وز خد تو ماه آسمان سازم
...
آمد صفر امروز چو از مسعود سعد سلمان قصیده 219
1. آمد صفر امروز چو دی رفت محرم
این شادیت آورد گر آن بود همه غم
...
سپاس ازو که مر او از مسعود سعد سلمان قصیده 220
1. سپاس ازو که مر او را بدو همی دانیم
وزانچه هست نگردیم و دل نگرانیم
...