روی ها را نگار کرده رسید از مسعود سعد سلمان قصیده 128
1. روی ها را نگار کرده رسید
کار من زان نگار شد به نگار
آلت رامش بخواه گوهر شادی بیار از مسعود سعد سلمان قصیده 129
1. آلت رامش بخواه گوهر شادی بیار
رعد مثال این بزن ابر نهاد آن ببار
چون ببستم کمر به عزم سفر از مسعود سعد سلمان قصیده 130
1. چون ببستم کمر به عزم سفر
آگهی یافت سرو سیمین بر
گمان بری که وفا داردت سپهر مگر از مسعود سعد سلمان قصیده 131
1. گمان بری که وفا داردت سپهر مگر
تو این گمان مبر اندر وقاحتش بنگر
ای غزا کار حیدر صفدر از مسعود سعد سلمان قصیده 132
1. ای غزا کار حیدر صفدر
وی سخا پیشه حاتم سرور
بادی مسعود شاه دولت یار از مسعود سعد سلمان قصیده 133
1. بادی مسعود شاه دولت یار
تا ابد کامگار و برخوردار
جهان دارا به کام جهان دار از مسعود سعد سلمان قصیده 134
1. جهان دارا به کام جهان دار
جهان جز بر سریر ملک مگذار
بنیاد دین و دولت می دارد استوار از مسعود سعد سلمان قصیده 135
1. بنیاد دین و دولت می دارد استوار
سلطان تاجدار و جهاندار بختیار
مظفر آمد و منصور شاه گیتی دار از مسعود سعد سلمان قصیده 136
1. مظفر آمد و منصور شاه گیتی دار
که هست یاور ملک و ز عمر برخوردار
بر صفه پادشاه بگذر از مسعود سعد سلمان قصیده 137
1. بر صفه پادشاه بگذر
و آرایش تخت و ملک بنگر
ای ماه دو هفته منور از مسعود سعد سلمان قصیده 138
1. ای ماه دو هفته منور
این هفته منه ز دست ساغر
چه مرکبست که او را نه خفتن ست و نه خور از مسعود سعد سلمان قصیده 139
1. چه مرکبست که او را نه خفتن ست و نه خور
چو چرخ پر ز ستاره چو کان پر ز گهر