قصاید در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 شاهی که پیر گشته جهان را جوان کند سلطان ابوالملوک ملک ارسلان کند

2 وان نامه کان به نام ملک ارسلان بود دست شرف از آن به تفاخر نشان کند

3 آن شهریار عدل کانصاف او همی عون روان روشن نوشیروان کند

4 آن شاه گنج بخش که از بیم جود او در کوه زر و سیم طبیعت نهان کند

1 از جور زمانه را جدا کرد با عدل به لطفش آشنا کرد

2 آن شاه که تخت مملکت را چون چشمه مهر پرضیا کرد

3 عادل ملکی که ایزد او را بر جمع ملوک پیشوا کرد

4 یاری کردش خدای بر ملک کو یاری دین مصطفی کرد

1 هزار خرمی اندر زمانه گشت پدید هزار مژده ز سعد فلک به ملک رسید

2 که شاه شرق ملک ارسلان بن مسعود عزیز خود را اندر هزار ناز بدید

3 سپهر قدری شاهی که وهم آدمیان هزار جهد بکرد و به وهم او نرسید

4 خدایگانا جشنی است ملک را امروز که هیچ جشنی گوش جهان چنین نشنید

1 خویشتن را سوار باید کرد بر سخن کامگار باید کرد

2 طبع خود را به لفظ و معنی بر تازه چون نوبهار باید کرد

3 مدحت شهریار باید گفت خدمت شهریار باید کرد

4 شاه محمود سیف دولت و دین که زبان ذوالفقار باید کرد

1 بزرگوار خدایا چنان نمود خرد که بر دل تو غم و درد را اثر نبود

2 اجل رسیده یکی شارعست و نیست کسی در این جهان که برین شارعش گذر نبود

3 نشست خلق همه مختلف بود لیکن به بازگشت جز این راه پی سپر نبود

4 یکی درخت بود عمر آدمی به قیاس که در جهانش به از نام نیک بر نبود

1 برترست از گمان ملک مسعود بادتا جاودان ملک مسعود

2 کام گردد به بوی نافه مشک چون بگوید زبان ملک مسعود

3 تا بر اطراف دین و دولت کرد تیغ را پاسبان ملک مسعود

4 کمر عدل بست چون بنشست ملک را بر میان ملک مسعود

1 ای اصل سخا و رادی و داد بخل از تو خراب و جود آباد

2 ای خواجه عمید نصر رستم حساد به رنج و ناصحت شاد

3 چون باز تویی بلند همت مردار خورد عدوت چون خاد

4 خورشید سخای تو برآورد آن را که به چاه محنت افتاد

1 این آتش مبارز و این باد کامگار وین آب تیز قوت و این خاک مایه دار

2 ضدند و ممکنست که با طبع یکدگر از عدل شاه ساخته گردند هر چهار

3 خسرو علاء دولت مسعود تاجور خورشید پادشاهان سلطان روزگار

4 آن شاه دادگستر کاندر مظالمش از هیبتش نیابد بیداد زینهار

1 جهان را چرخ زرین چشمه زرین می زند زیور از آن شد چشمه خورشید همچون بوته زرگر

2 خزان را داد پنداری فلک ملک بهاری را که اندر باغ زرین تخت گشت آن زمردین افسر

3 همان مینا نهاد اطراف گل شد کهربا صورت همان نقاش بوده باد دی امروز شد پیکر

4 زمین از باد فروردین که از گل بود بر چهره به ماه مهر و مهر ماه گشت از میوه پر شکر

1 هم شب مست وار و عاشق وار بودم از روی دوست برخوردار

2 گه مرا داد شکرش بوسه گاه سروش مرا گرفت کنار

3 خوب حالی و خوش نشاطی بود دوش با روی او مرا نهمار

4 چه کنم قصه تا به روز بداشت لذت عشرتش مرا بیدار