با علم فتح دران راه دور از دهلوی مثنوی 1
1. با علم فتح دران راه دور
سایه فشان شد بحد« کنت پور»
من ز پی شرم خداوند خویش از دهلوی مثنوی 2
1. من ز پی شرم خداوند خویش
رفته ز جای خود و پیوند خویش
بعد دو روزی که رسیدم ز راه از دهلوی مثنوی 3
1. بعد دو روزی که رسیدم ز راه
زآمدنم زود خبر شد به شاه
از درشه با همه شرمندگی از دهلوی مثنوی 4
1. از درشه با همه شرمندگی
آمدم اندر وطن بندگی
گر چه شد از بهر چنین نامه‌ای از دهلوی مثنوی 5
1. گر چه شد از بهر چنین نامه‌ای
داد مرا گرمی هنگامه ای
گرمی دل نیست چو حاصل مرا از دهلوی مثنوی 6
1. گرمی دل نیست چو حاصل مرا
سرد شد از آب سخن دل مرا
چند گهم بود به دل این خیال از دهلوی مثنوی 7
1. چند گهم بود به دل این خیال
تازه کنم هر صفتی را جمال
آنچه زسر جوش دل نقشبند از دهلوی مثنوی 8
1. آنچه زسر جوش دل نقشبند
معنی نو بود و خیال بلند
آن که شنا سندهٔ این گوهر ست از دهلوی مثنوی 9
1. آن که شنا سندهٔ این گوهر ست
گر همه نفرین کندم در خورست
لیک اگر پند من آری به گوش از دهلوی مثنوی 10
1. لیک اگر پند من آری به گوش
مصلحت آن ست که مانی خموش
ور هوس مثنویت در دل ست از دهلوی مثنوی 11
1. ور هوس مثنویت در دل ست
حل کنم این برتو که بس مشکل ست
ور غزلت یاد جوانی دهد از دهلوی مثنوی 12
1. ور غزلت یاد جوانی دهد
وز خوشی طبع، نشانی دهد