با رخت صورت چین چند کند دعوی را از بخارایی غزل 1
1. با رخت صورت چین چند کند دعوی را
پیش رویت چه محل دعوی بی معنی را
ای بی‌خبر از محنت و شاد از الم ما از بخارایی غزل 1
1. ای بی‌خبر از محنت و شاد از الم ما
ما را غم تو کُشت و تو را نیست غم ما
با من ای مردمک دیده نظر نیست تو را از بخارایی غزل 3
1. با من ای مردمک دیده نظر نیست تو را
عشق تو بی خبرم کرد و خبر نیست تو را
بیش از این مپسند در زاری منِ درویش را از بخارایی غزل 4
1. بیش از این مپسند در زاری منِ درویش را
پادشاهی رحمتی فرما گدای خویش را
تا به کی باشد چو نی با ناله دمسازی مرا از بخارایی غزل 5
1. تا به کی باشد چو نی با ناله دمسازی مرا
سوختم چون عود سعیی کن که بنوازی مرا
تا دو چشم سیهت غارتِ جان کرد مرا از بخارایی غزل 6
1. تا دو چشم سیهت غارتِ جان کرد مرا
غم پنهان تو رسوای جهان کرد مرا
چون نی اگر چه عمری خوش می نواخت ما را از بخارایی غزل 7
1. چون نی اگر چه عمری خوش می نواخت ما را
دیگر نمی شناسد آن ناشناخت ما را
خطت چون از سواد شب رقم زد صفحهٔ مه را از بخارایی غزل 8
1. خطت چون از سواد شب رقم زد صفحهٔ مه را
بر او دیدم به مشکِ تر نوشته بارک الله را
زهی راست از تو همه کار ما از بخارایی غزل 9
1. زهی راست از تو همه کار ما
به هر حال لطفت نگهدار ما
طیلسانت چو کژ افتاد ببستی او را از بخارایی غزل 10
1. طیلسانت چو کژ افتاد ببستی او را
ره گشادی تو به خورشید پرستی او را
گر ز می رنگ نبودی گل سیرابش را از بخارایی غزل 11
1. گر ز می رنگ نبودی گل سیرابش را
شیوه مستی نشدی نرگس پر خوابش را