رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 طفلی بودم غنوده بر بستر ناز برخاست ز دور نغمه های دمساز

2 تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز

1 ای مشت گل این غرور بیجای تو چیست؟ یک بار به خود نگر که معنای تو چیست؟

2 یک جعبهٔ استخوان، دو پیمانهٔ خون پنهان تو چیست؟ آشکارای تو چیست؟

1 بی‌دولت عشق زندگانی نفسی‌ست هنگامهٔ عشرتِ جوانی هوسی‌ست

2 بی‌باد بهار جای گل در گلشن یا دستهٔ خار خشک یا مشت خسی‌ست

1 اگر دانی زبان اختران را شبانه بشنوی راز جهان را

2 سکوت شب به صد آهنگ خواند به گوشت قصه های آسمان را

1 تا این خرد خام تو، معیار بود این ساختن و شکستت کار بود

2 تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

1 یارب به کسانی که جگر سوخته‌اند یک عمر متاع درد اندوخته‌اند

2 خاکم به هوای آن جوانمردان کن کز هرچه به جز تو دیده بردوخته‌اند

1 چو گم شد پرتو عشق از دل من خدایا چیست جز غم حاصل من

2 سحاب عشق اگر یکدم نبارد بسوزان خرمن آب و گل من

1 تا بر لب من آه شررباری هست بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست

2 درهای امید را اگر بربستند تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست

1 از مرگ نترسم که مددکار من است در روز پسین مونس و غمخوار من است

2 اجداد مرا برده به سر منزل خاک این مرکب خوشخرام رهوار من است

1 ای بار خدای پاک دانای قدیر دارم به تو حاجتی به فضیلت بپذیر

2 آن را که به لطف خویش عزت دادی تا زنده بود به خواریش باز مگیر