این سنگ ملون که گهر از خلیل‌الله خلیلی رباعی 25
1. این سنگ ملون که گهر می‌نامند
وآن آهن زردگون که زر می‌خوانند
عارف به دل ذره جهان از خلیل‌الله خلیلی رباعی 26
1. عارف به دل ذره جهان می‌بیند
آنجا مه و مهر و کهکشان می‌بیند
دل در غم عشق تو برومند از خلیل‌الله خلیلی رباعی 27
1. دل در غم عشق تو برومند بود
در پرتو دیدار تو خرسند بود
تا این خرد خام تو، از خلیل‌الله خلیلی رباعی 28
1. تا این خرد خام تو، معیار بود
این ساختن و شکستت کار بود
امروز که عصر علم از خلیل‌الله خلیلی رباعی 29
1. امروز که عصر علم و فرهنگ بود
قانون جهان به دیگر آهنگ بود
در گلشن زندگی به از خلیل‌الله خلیلی رباعی 30
1. در گلشن زندگی به جز خار نبود
جز درد و غم و محنت و آزار نبود
هرکس که به ازدواج از خلیل‌الله خلیلی رباعی 31
1. هرکس که به ازدواج پابند شود
معروض به داغ و درد فرزند شود
چو از دل عشق رفت آزار از خلیل‌الله خلیلی رباعی 32
1. چو از دل عشق رفت آزار آید
چو گل رفت از گلستان خار آید
دی شاخ شکوفه در چمن از خلیل‌الله خلیلی رباعی 33
1. دی شاخ شکوفه در چمن می‌خندید
بر سنبل و نسرین و سمن می‌خندید
سر راه غریبان خار از خلیل‌الله خلیلی رباعی 34
1. سر راه غریبان خار روید
ز کشت شان دل بیمار روید
آن ماه سخن ز بامیان از خلیل‌الله خلیلی رباعی 35
1. آن ماه سخن ز بامیان می‌گوید
اسرار گذشتهٔ جهان می‌گوید
این کینه وران باز از خلیل‌الله خلیلی رباعی 36
1. این کینه وران باز به نیرنگ دگر
دارند سر فتنه به آهنگ دگر