رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 گر علت مرگ را دوا می‌کردند گر چارهٔ این نوع دو پا می‌کردند

2 می‌دیدی کاین جماعت تیره‌نهاد بر روی زمین چه فتنه‌ها می‌کردند

1 عزیزان چون بدان ساحل رسیدند ز همراهان خود یکدم بریدند

2 چنان از صحبت ما دل گرفتند که سهوا هم به سوی ما ندیدند

1 پیران که چنین مقام و حرمت دارند زان نیست که یک دو دم قدامت دارند

2 این حرمت از آن است که آنها دو نفس در رفتن از این خرابه سبقت دارند

1 دانی که شبان چه فتنه آغاز کند آن دم که نی شبانه را ساز کند

2 غمهای زمانه را فرو بندد در ابواب نشاط یک به یک باز کند

1 این سنگ ملون که گهر می‌نامند وآن آهن زردگون که زر می‌خوانند

2 بی‌گوهر ارزندهٔ معنی همه را مردان گهرسنج هدر می‌دانند

1 عارف به دل ذره جهان می‌بیند آنجا مه و مهر و کهکشان می‌بیند

2 کوری بنگر که چشم دانشور عصر دست و سر کشتگان در آن می‌بیند

1 دل در غم عشق تو برومند بود در پرتو دیدار تو خرسند بود

2 بگذاشته ام در کف و گویم هر روز در شهر شما بهای دل چند بود

1 تا این خرد خام تو، معیار بود این ساختن و شکستت کار بود

2 تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

1 امروز که عصر علم و فرهنگ بود قانون جهان به دیگر آهنگ بود

2 گر سجدهٔ تو به پیش این سنگ بود این عیب بود، عار بود، ننگ بود

1 در گلشن زندگی به جز خار نبود جز درد و غم و محنت و آزار نبود

2 امید نکرد گل که یاس آمد بار سرتاسر زندگی جز این کار نبود