رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 هرکس که به ازدواج پابند شود معروض به داغ و درد فرزند شود

2 دهقان زمانه بر کسی می خندد کز کشتن تخم مرگ خرسند شود

1 چو از دل عشق رفت آزار آید چو گل رفت از گلستان خار آید

2 نمی بینی که چون پنهان شود مهر شب تاریک اندوه بار آید

1 دی شاخ شکوفه در چمن می‌خندید بر سنبل و نسرین و سمن می‌خندید

2 از دور سپیدهٔ سحر را دیدم بر روز خود و به شام من می‌خندید

1 سر راه غریبان خار روید ز کشت شان دل بیمار روید

2 به هر جایی که کارم تخم امید به جای گل همه آزار روید

1 آن ماه سخن ز بامیان می‌گوید اسرار گذشتهٔ جهان می‌گوید

2 دل قصهٔ عشق او ز چشمش پنهان از موی شنیده بامیان می‌گوید

1 این کینه وران باز به نیرنگ دگر دارند سر فتنه به آهنگ دگر

2 فریاد که این شعبده بازان هر روز خواهند به نام آشتی جنگ دگر

1 آن منظر فیض صبحگاهی بنگر انوار تجلی الهی بنگر

2 در وادی نقره فام گردون هر شب آن قافله لایتنهای بنگر

1 ای بار خدای پاک دانای قدیر دارم به تو حاجتی به فضیلت بپذیر

2 آن را که به لطف خویش عزت دادی تا زنده بود به خواریش باز مگیر

1 طفلی بودم غنوده بر بستر ناز برخاست ز دور نغمه های دمساز

2 تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز

1 بیا ساقی بده آن جام گلرنگ که زد بر شیشهٔ من آسمان سنگ

2 به صد صحرا نمی‌گنجد غم دل چه سان گنجایش در سینهٔ تنگ