رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 ای مرغ شباهنگ دل‌انگیز، بنال قربان تو، ای طایر شب‌خیز، بنال

2 از نالهٔ تو مرغ دلم نالد زار این ناله به آن ناله درآمیز، بنال

1 یارب سوزی که جسم و جان را سوزم این کارگه سود و زیان را سوزم

2 یک شعلهٔ جان‌سوز که در آتش آن خود را سوزم هر دو جهان را سوزم

1 ای سرو روان بیا که دستت بوسم لبهای ظریف می پرستت بوسم

2 گر من نخورم تو باده در جامم ریز تا مست شوم دو چشم مستت بوسم

1 یارب دردی که ناله آغاز کنم شوری که سرود شوق را ساز کنم

2 چشمی که به سوی خویش چون باز کنم آن گمشده را از دور آواز کنم

1 ما مرغ اسیر بی پر و بال توییم هر جا که روی چون سایه دنبال توییم

2 گر خسته شدی ز راه، دل مرکب توست حمال تو و ملک تو و مال توییم

1 این صبح همان و آن شب تار همان ما شش در و این چهار دیوار همان

2 استاد زمانه یک سبق داده به ما تکرار همان و باز تکرار همان

1 چو گم شد پرتو عشق از دل من خدایا چیست جز غم حاصل من

2 سحاب عشق اگر یکدم نبارد بسوزان خرمن آب و گل من

1 چون در کف روزگار گشتیم زبون چون ساغر عشق و آرزو گشت نگون

2 جاسوس خرد دگر چه جوید از ما گوید کزین شهر کشد رخت برون

1 شب است ساقی! ساغرت کو؟ فروغ ماه و نور اخترت کو؟

2 ز دور آید صدای مرغ شبگیر نوا و نغمهٔ جان‌پرورت کو؟

1 افسوس که زندگی دمی بود و غمی قلبی و شکنجه ای و چشمی و نمی

2 یا جور ستمگری کشیدن هر روز یا خود به ستمکشی رساندن ستمی