رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 هر صبح که کردیم به غم شام گذشت هر جور که دیدیم ز ایام گذشت

2 آلام اگر دست ز ما باز نداشت ما پیر شدیم و درک آلام گذشت

1 افسوس که زندگی دمی بود و غمی قلبی و شکنجه ای و چشمی و نمی

2 یا جور ستمگری کشیدن هر روز یا خود به ستمکشی رساندن ستمی

1 چه باشد زندگانی را بهایی فسرده از نمی، خشک از هوایی

2 ز مطبخ سالها تا مستراحیم مگر این زندگی یابد بقایی

1 با خلق نکو بِزی که زیور این است در آینهٔ جمال، جوهر این است

2 آن قطرهٔ اشکی که بریزد بر خاک بردار که گنج لعل و گوهر این است

1 در گلشن زندگی به جز خار نبود جز درد و غم و محنت و آزار نبود

2 امید نکرد گل که یاس آمد بار سرتاسر زندگی جز این کار نبود

1 کشتند بشر را که سیاست این است کردند جهان تبه که حکمت این است

2 در کسوت خیرخواهی نوع بشر زادند چه فتنه ها، مهارت این است

1 در باغ جهان تو هم گل زیبایی بویا و دل‌انگیز و چمن‌آرایی

2 عمری‌ست که گل‌های دگر می‌خندند این غنچهٔ تر چرا تو لب نگشایی

1 از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد

2 بی‌روی تو از هر مژه‌ام در گلشن دامن‌دامن لاله تر می‌ریزد

1 ای غره به اینکه دهر فرمانبر توست وین ماه و ستاره و فلک چاکر توست

2 ترسم که ترا چاکر خویش پندارند آن مورچگان که رزقشان پیکر توست

1 ای مرغ شباهنگ دل‌انگیز، بنال قربان تو، ای طایر شب‌خیز، بنال

2 از نالهٔ تو مرغ دلم نالد زار این ناله به آن ناله درآمیز، بنال