رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 بی‌دولت عشق زندگانی نفسی‌ست هنگامهٔ عشرتِ جوانی هوسی‌ست

2 بی‌باد بهار جای گل در گلشن یا دستهٔ خار خشک یا مشت خسی‌ست

1 هر صبح که کردیم به غم شام گذشت هر جور که دیدیم ز ایام گذشت

2 آلام اگر دست ز ما باز نداشت ما پیر شدیم و درک آلام گذشت

1 گر خاک در یار نَرُفتیم گذشت گر طعنهٔ اغیار شنفتیم گذشت

2 آن سوز که در سینهٔ ما پنهان بود گفتیم گذشت، گر نگفتیم گذشت

1 آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد وآن جامه که کودک گدایی یابد

2 چون لذت فتحی‌ست که اقلیمی را لشکرشکنی، جهانگشایی یابد

1 صبح است ز خرمی جهان می‌خندد هر قطره به بحر بیکران می‌خندد

2 بو در گل و نشئه در می و می در جام از شوق، زمین و آسمان می‌خندد

1 هر ذرهٔ خاک من زبانی دارد از گردش دهر دوستانی دارد

2 این کهنه‌ردای من نهان در هر چین تاج و کله جهان‌سِتانی دارد

1 از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد

2 بی‌روی تو از هر مژه‌ام در گلشن دامن‌دامن لاله تر می‌ریزد

1 آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟ آن لاف خدیوی و خداییت چه شد؟

2 صد قرن بر افکار و عقول مردم فرماندهی و حکمرواییت چه شد؟

1 شهرت طلبی چند به هم ساخته‌اند چون گرگ گرسنه در جهان تاخته‌اند

2 کردند به زیر پا هزاران سر و دست تا گردن شوم خود برافراخته‌اند

1 یارب به کسانی که جگر سوخته‌اند یک عمر متاع درد اندوخته‌اند

2 خاکم به هوای آن جوانمردان کن کز هرچه به جز تو دیده بردوخته‌اند