گر خاک در یار نَرُفتیم گذشت از خلیل‌الله رباعی 13
1. گر خاک در یار نَرُفتیم گذشت
گر طعنهٔ اغیار شنفتیم گذشت
آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد از خلیل‌الله رباعی 14
1. آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد
وآن جامه که کودک گدایی یابد
صبح است ز خرمی جهان می‌خندد از خلیل‌الله رباعی 15
1. صبح است ز خرمی جهان می‌خندد
هر قطره به بحر بیکران می‌خندد
هر ذرهٔ خاک من زبانی دارد از خلیل‌الله رباعی 16
1. هر ذرهٔ خاک من زبانی دارد
از گردش دهر دوستانی دارد
از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد از خلیل‌الله رباعی 17
1. از ابر سیاه لعل و گهر می‌ریزد
وز دیدهٔ من خون جگر می‌ریزد
آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟ از خلیل‌الله رباعی 18
1. آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟
آن لاف خدیوی و خداییت چه شد؟
شهرت طلبی چند به هم ساخته‌اند از خلیل‌الله رباعی 19
1. شهرت طلبی چند به هم ساخته‌اند
چون گرگ گرسنه در جهان تاخته‌اند
یارب به کسانی که جگر سوخته‌اند از خلیل‌الله رباعی 20
1. یارب به کسانی که جگر سوخته‌اند
یک عمر متاع درد اندوخته‌اند
گر علت مرگ را دوا می‌کردند از خلیل‌الله رباعی 21
1. گر علت مرگ را دوا می‌کردند
گر چارهٔ این نوع دو پا می‌کردند
عزیزان چون بدان ساحل رسیدند از خلیل‌الله رباعی 22
1. عزیزان چون بدان ساحل رسیدند
ز همراهان خود یکدم بریدند
پیران که چنین مقام و حرمت دارند از خلیل‌الله رباعی 23
1. پیران که چنین مقام و حرمت دارند
زان نیست که یک دو دم قدامت دارند
دانی که شبان چه فتنه آغاز کند از خلیل‌الله رباعی 24
1. دانی که شبان چه فتنه آغاز کند
آن دم که نی شبانه را ساز کند