رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 آن نیمهٔ نان که بینوایی یابد وآن جامه که کودک گدایی یابد

2 چون لذت فتحی‌ست که اقلیمی را لشکرشکنی، جهانگشایی یابد

1 آن ماه سخن ز بامیان می‌گوید اسرار گذشتهٔ جهان می‌گوید

2 دل قصهٔ عشق او ز چشمش پنهان از موی شنیده بامیان می‌گوید

1 هرکس که به ازدواج پابند شود معروض به داغ و درد فرزند شود

2 دهقان زمانه بر کسی می خندد کز کشتن تخم مرگ خرسند شود

1 دل در غم عشق تو برومند بود در پرتو دیدار تو خرسند بود

2 بگذاشته ام در کف و گویم هر روز در شهر شما بهای دل چند بود

1 عزیزان چون بدان ساحل رسیدند ز همراهان خود یکدم بریدند

2 چنان از صحبت ما دل گرفتند که سهوا هم به سوی ما ندیدند

1 دی شاخ شکوفه در چمن می‌خندید بر سنبل و نسرین و سمن می‌خندید

2 از دور سپیدهٔ سحر را دیدم بر روز خود و به شام من می‌خندید

1 بیا ساقی بده آن جام گلرنگ که زد بر شیشهٔ من آسمان سنگ

2 به صد صحرا نمی‌گنجد غم دل چه سان گنجایش در سینهٔ تنگ

1 پیران که چنین مقام و حرمت دارند زان نیست که یک دو دم قدامت دارند

2 این حرمت از آن است که آنها دو نفس در رفتن از این خرابه سبقت دارند

1 امروز که عصر علم و فرهنگ بود قانون جهان به دیگر آهنگ بود

2 گر سجدهٔ تو به پیش این سنگ بود این عیب بود، عار بود، ننگ بود

1 دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا در ملک وجود پادشاه است مرا

2 از فتنهٔ عقل چون به جان می‌آیم ممنون دلم خدا گواه است مرا