در این منزل اهل وفائی نیابی از خاقانی قصیده 209
1. در این منزل اهل وفائی نیابی
مجوی اهل کامروز جائی نیابی
گر به قدر سوزش دل چشم من بگریستی از خاقانی قصیده 210
1. گر به قدر سوزش دل چشم من بگریستی
بر دل من مرغ و ماهی تن به تن بگریستی
صبح‌دم آب خضر نوش از لب جام گوهری از خاقانی قصیده 211
1. صبح‌دم آب خضر نوش از لب جام گوهری
کز ظلمات بحر جست آینهٔ سکندری
ناگذران دل توئی کز طرب آشناتری از خاقانی قصیده 212
1. ناگذران دل توئی کز طرب آشناتری
خاک توام به خشک جان تا به لب آتش تری
دوش که صبح چاک زد صدرهٔ چرخ عنبری از خاقانی قصیده 213
1. دوش که صبح چاک زد صدرهٔ چرخ عنبری
خضر درآمد از درم صبح‌وش از منوری
موکب شاه اختران، رفت به کاخ مشتری از خاقانی قصیده 214
1. موکب شاه اختران، رفت به کاخ مشتری
شش مهه داده ده نهش، قصر دوازده دری
پیش که صبح بر درد شقهٔ چتر عنبری از خاقانی قصیده 215
1. پیش که صبح بر درد شقهٔ چتر عنبری
خیز مگر به برق می برقع صبح بر دری
ماه به ماه می‌کند شاه فلک کدیوری از خاقانی قصیده 216
1. ماه به ماه می‌کند شاه فلک کدیوری
عالم ناقه برده را، توشه دهد توانگری
خاک سیاه بر سر آب و هوای ری از خاقانی قصیده 217
1. خاک سیاه بر سر آب و هوای ری
دور از مجاوران مکارم نمای ری
چو گل بیش ندهم سران را صداعی از خاقانی قصیده 218
1. چو گل بیش ندهم سران را صداعی
کنم بلبلان طرب را وداعی
جان سگ دارم به سختی ورنه سگ‌جان بودمی از خاقانی قصیده 219
1. جان سگ دارم به سختی ورنه سگ‌جان بودمی
از فغان زار چون سگ هم فرو ناسودمی
گرچه کان خرد مرا دانی از خاقانی قصیده 220
1. گرچه کان خرد مرا دانی
عاجزم در نهاد خاقانی