ای آتشِ سودایِ تو خون کرده از خاقانی شروانی غزل 1
1. ای آتشِ سودایِ تو خون کرده جگرها
بر باد شده در سرِ سودایِ تو سرها
طبعِ تو دم‌ساز نیست عاشقِ از خاقانی شروانی غزل 1
1. طبعِ تو دم‌ساز نیست عاشقِ دل‌سوز را
خویِ تو یاری‌گر است یارِ بدآموز را
خوش خوش خرامان می‌روی، از خاقانی شروانی غزل 3
1. خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا
شمعی و پنهان می‌روی پروانه جویان تا کجا؟
رفتم به راه صفت دیدم به از خاقانی شروانی غزل 4
1. رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا
چشم و چراغ مرا جائی ئشگرف و چه جا
ز خاک کوی تو هر خار سوسنی از خاقانی شروانی غزل 5
1. ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا
به زیر زلف تو هر موی مسکنی است مرا
به زبان چرب جانا بنواز از خاقانی شروانی غزل 6
1. به زبان چرب جانا بنواز جان ما را
به سلام خشک خوش کن دل ناتوان ما را
بر سر کرشمه از دل خبری فرست از خاقانی شروانی غزل 7
1. بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را
به بهای جان از آن لب شکری فرست ما را
گرنه عشق او قضای آسمانستی از خاقانی شروانی غزل 8
1. گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا
از بلای عشق او روزی امانستی مرا
ای پار دوست بوده و امسال از خاقانی شروانی غزل 9
1. ای پار دوست بوده و امسال آشنا
وی از سزا بریده و بگزیده ناسزا
اری فی‌النوم ما طالت از خاقانی شروانی غزل 10
1. اری فی‌النوم ما طالت نواها
زمانا طاب عیشی فی هواها
جام می تا خط بغداد ده ای از خاقانی شروانی غزل 11
1. جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا
باز هم در خط بغداد فکن بار مرا
درد زده است جان من میوهٔ از خاقانی شروانی غزل 12
1. درد زده است جان من میوهٔ جان من کجا
درد مرا نشانه کرد درد نشان من کجا