ابیات پراکنده از فرهنگهای لغت کسایی مروزی

1 مرا گفت بگیر این و بزی خرم و دلشاد و گر تنت خراب است بدین آب کن آباد

1 افراز خانه ام ز پی بام و پوشش هر چم به خانه اندر ، سر شاخ و تیر بود

1 لاله به غَنجار ، سرخ کرده همه روی از حسد خوید بر کشید سر از خوید

1 چندین حریر حُلّه که گسترد بر درخت مانا که بر زدند به قُرقوب و شوشتر

1 هزار آوا همی بر گل سراید بسان عاشقان بر روی دلدار

1 ز هول تاختن و کینه آختنش مرا همی گداخته همچون کُناغ تاخته گیر

1 بر آمد ابر پیریت از بن گوش مکن پرواز گرد رود و بِگماز

1 سزد که دو رخ کاریز آب دیده کنی که ریز ریز بخواهدت ریختن کاریز

1 آنچه به پیمانه تو را داده اند با تو نه پیمانه بماند و قفیز

1 کافور تو با لوس بود مشک تو با ناک با لوس تو کافور کنی دایم مغشوش