دیوان اشعار کسایی مروزی

1 ای خواجهٔ مبارک بر بندگان شفیق فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق

2 یک جام خون بچهٔ تاکم فرست ، از آنک هم بوی مشک دارد و هم گونهٔ عقیق

3 تا ما به یاد خواجه دگر بار پر کنیم ار خون خوشه ، اَکحَل و قیفال و باسلیق

1 شکفت لاله ، تو زیغال بشکفان که همی ز پیش لاله به کف بر نهاده به زیغال

1 آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه گویی همی شبه به زمرد در اوژنند

2 وان بانگ چَزد بشنو ، از باغ نیمروز همچون سفال نو که به آبش فرو زنند

1 قامت چون سرو روانش نگر آخته ، آن موی میانش نگر

2 زلف و رخش دیدی و اکنون بیا آن لب شیرین و زبانش نگر

3 کَشّی آن چشم سیاهش ببین خوشّی آن تنگ دهانش نگر

4 بُرد به یک ضربه دل و جان من آن نَدَب و داو گرانش نگر

1 آن کس که بر امیر در مرگ باز کرد بر خویشتن نگر نتواند فراز کرد

1 به وقت دولت سامانیان و بلعمیان چنین نبود جهان با نهاد و سامان بود

1 به جام اندر تو پنداری روان است و لیکن گر روان دانی روانی

2 به ماهی ماند ، آبستن به مریخ بزاید ، چون فراز لب رسانی

1 ای آنکه تو را پیشه پرستیدن مخلوق چون خویشتنی را چه بری پیش پرسته ؟

2 گویی که به پیرانه سر از می بکشم دست آن باید کز مرگ نشان یابی و دسته

1 آبی ، مگر چو من ز غم عشق زرد گشت از شاخ ، همچو چوک بیاویخت خویشتن

1 از عمر نمانده ست بر من مگر آمُرغ در کیسه نمانده ست بر من مگر آخال

2 تا پیر نشد مرد نداند خطر عمر تا مانده نشد مرغ نداند خطر بال

3 ای گمشده و خیره و سرگشته کسایی گواژه زده بر تو امن ریمن و محتال