زهی رسیده بجایی که بر سپهر برین از کمال‌الدین قصیده 163
1. زهی رسیده بجایی که بر سپهر برین
دعای جان تو گشتست ورد روح امین
زهی ستوده خصالی که رایض عزمت از کمال‌الدین قصیده 164
1. زهی ستوده خصالی که رایض عزمت
سپهر سرکش بدرام را کشد در زین
مجلس محترم همام الدّین از کمال‌الدین قصیده 165
1. مجلس محترم همام الدّین
ای دلم بستۀ اشارت تو
زهی برفلک سوده پرّ کلاه از کمال‌الدین قصیده 166
1. زهی برفلک سوده پرّ کلاه
سزاوار دیهیم وزیبای گاه
ای جلال تو بیانها را زبان انداخته از کمال‌الدین قصیده 167
1. ای جلال تو بیانها را زبان انداخته
عزت ذاتت یقین را در گمان انداخته
ای ز بزرگی بدان مقام که قدرت از کمال‌الدین قصیده 168
1. ای ز بزرگی بدان مقام که قدرت
بر سر گردون فراشتست و ساده
زهی ز سنبل تر کرده لاله را پرده از کمال‌الدین قصیده 169
1. زهی ز سنبل تر کرده لاله را پرده
بر آسمان زده عکس رخت سرا پرده
ایا بگام هوس راه عمر پیموده از کمال‌الدین قصیده 170
1. ایا بگام هوس راه عمر پیموده
هنوز سیر نگشتی ز کار بیهوده
برآمد بنیکوتر اختر شکوفه از کمال‌الدین قصیده 171
1. برآمد بنیکوتر اختر شکوفه
جهان کرد ناگه منوّر شکوفه
ای خداوندی که گردون با همه فرمان دهی از کمال‌الدین قصیده 172
1. ای خداوندی که گردون با همه فرمان دهی
میکشد از بندگانت صد هزاران سلطنه
بدیدمت نه سر آن معاملت داری از کمال‌الدین قصیده 173
1. بدیدمت نه سر آن معاملت داری
که دست بازکشی یکدم از ستمکاری
ای که در شیوۀ گوهر باری از کمال‌الدین قصیده 174
1. ای که در شیوۀ گوهر باری
ابر خواهد ز بنانت یاری