رباعیات در دیوان اشعار کلیم

1 هر چند که مرد قول و فعلش تبه است برداشتن پرده ز کارش گنه است

2 رسوا شود آنکه می درد پرده خلق زر قلب در آید و محک روسیه است

1 از راز دو کون گر کس آگاه افتد چون جاده سر براه هر راه افتد

2 بیچاره به تنگنای دولت چه کند مانند شناوری که در چاه افتد

1 شیرینم و مغز سخنانم تلخ است عیش همه عالم از زبان تلخ است

2 منهم از خویش در عذابم که مدام از گفتن حرف حق دهانم تلخ است

1 خوبان که همی رمند ز افسون فلک رامند به بی تعینان بیشترک

2 در صید بتان جامه صیادی پوش پا تابه و گیوه و کلاه و کپنک

1 هنگام بهار سیر گلشن نکنیم تا بلبل را بخویش دشمن نکنیم

2 تا نستانیم رخصت از پروانه در خانه خود چراغ روشن نکنیم

1 پر داغ دل از جور جهانیست مرا از هر که نشان دهی نشانیست مرا

2 تنها نه همین ستم کش افلاکم هر ذره خاک آسمانیست مرا

1 برگشتن عمر را نمود آمدنت بسیار بکام شوق بود آمدنت

2 از آمدنت که نوبهار طربست دانی که چه بهتر است زود آمدنت

1 جا کرده اگر شاخ گلی در دل من تنگ آمده است از دل بیحاصل من

2 خاک که شدم که او سر از من نکشید از خاک چمن سرشته گوئی گل من

1 با عقده غم خوشم که کام دلم اوست اینجاست که هر چه حل شود مشکلم اوست

2 بی ناله دمی نیم که از خرمن عمر هر چیز بباد می دهد حاصلم اوست

1 تا تکلیف تو جا مهیا نکند در انجمن تو بوالهوس جا نکند

2 بیقدر منم که هر کجا بنشستم تا دل نخلد جای مرا وا نکند