قطعات در دیوان اشعار کلیم
1 ملک آن پادشاه ملک معنی که نامش سکه نقد سخن بود
2 چنان آفاق گیر از اهل معنی که حد ملکش از قم تا دکن بود
3 زدی از سوز دل در خانه آتش دوات و کلک او شمع و لگن بود
4 بصورت گر بکلکش آرمیدی بمعنی ساکن بیت الحزن بود
1 طالب ز هوای پرستی هند برگشت سوی مطالب آمد
2 تاریخ توجه عراقش (توفیق رفیق طالب) آمد
1 شاه جهان ثانی صاحبقران که چرخ از خاک درگهش بجهان آبروی داد
2 آمد بسیر گلشن لاهور چون بهار گلهای خاطر همه را رنگ و بوی داد
3 ابر کفش که نایب دریای رحمتست پنجاب را زمرحمت آبی بجوی داد
4 بر دیده های منتظران کرد موکبش بنشست و قیمت مژه ها موبموی داد
1 رفته شمعی ز بزم دهر کز او عالمی بود روشنی اندوز
2 خان قدسی سرشت صادق خان شه بفردوس انجمن افروز
3 جان پاکش بعالم علوی رفت مانند مرغ دست آموز
4 خاکش از آب دیده گل کردم باورم نیست این قضیه هنوز
1 مرغ روح خواجه آزادگان چون شد آزاد از قفس مسرور باد
2 تربتش ز انوار رحمت تا بحشر همچو چشم مهر و مه پرنور باد
3 نیکنامی همچو او عالم نداشت نام نیکش تا ابد مذکور باد
4 سعی های پنجه اش در راه دین یک بیک نزد خدا مشکور باد
1 یکی نیر از برج شاهی دمیده که نورش گرفته ز مه تا بماهی
2 ز شاه جهان باد شه تا بآدم پدر بر پدر صاحب تاج شاهی
3 زشاهان کسی این نسب را ندارد بخوانم نسب نامه هر که خواهی
4 حسب در خور این نسب گشته تعیین برایش ز دیوان فیض الهی
1 پادشاه زمانه شاه جهان شد بعهدش شکفته گلشن عیش
2 نذر صاحبقران ثانی کرد دهر کشت مراد خرمن عیش
3 پای در راه بندگیش نهد هر که خواهد بدست دامن عیش
4 هر کجا بود دست کوتاهی شد بدورانش طوق گردن عیش
1 مردم دیده اقبال هنر، جعفرخان که مدامش بکف بخت می کام بود
2 کرم ایزدیش داده گرامی پسری که بماند بجهان تا زجهان نام بود
3 هاتفی از پی تاریخ بگوش دل گفت (آن گل جعفری آرایش ایام بود)
1 بچشم هوش درین پادشاه نامه نگر که بزم و رزمش سرمشق پادشاهانست
2 بپیش روی خرد صفحه هایش آیت هاست که عکس صدق از آن همچو مهر تابانست
3 زسرو سطرش در گلشن بیان وقوع نشان راستی گفتگو نمایانست
4 وقایعش همه زاغراق منشیان عاری چنانچه آمده از غیب هم بدان سانست
1 پادشاها پایه تختت بود تاج سپهر دولت گردون نگر کش یکسر و چار افسرست
2 تخت نه، خرم گلستانی زمرد سبزه اش آتش الماسست و گل املست و خاکش گوهرست
3 آتش خورشید در تا بست از یاقوت آن چشمه مهتاب هم از آب الماسش ترست
4 گر چراغ وصف لعلش می فروزم در ضمیر در زمان پروانه اندیشه بی بال و پرست