قطعات در دیوان اشعار کلیم

1 تفنگ شاه جهان دلبریست تنگ دهان که کس دریغ ازو جان و سر نمی دارد

2 بلب فزا دل زیباش دلنشین خالیست که دیده بانش ازو چشم برنمی دارد

1 غبار دیده بد رفته باد ازین درگاه که سربلند و فلک دستگاه آمده است

2 بهار نقش و نگاری چو خط مه رویان بجلوه بهر فریب نگاه آمده است

3 ز رشته های شعاعی طناب تابد مهر که بهر سایه حق جلوه گاه آمده است

4 ستوده ثانی صاحبقران و شاه جهان که بارگاهی عرش اشتباه آمده است

1 شاه جهان و ثانی صاحبقران که چرخ در دستش اختیار بهر باب می دهد

2 از شکل قبضه خنجر او اسب ابلقیست این اسب را ز خون عدو آب می دهد

1 بیقرینه تفنگ شاه جهان که عدو سوزیش زیاده شود

2 چون کشد دشمن شهنشه را گرهی از دلش گشاده شود

1 نقشبند کارگاه صنع همچون زلف یار نقش پرگاری دگر بر روی کار آورده است

2 از بهار گلشن فردوس رنگین نسخه ای کاتب قدرت برای روزگار آورده است

3 نازم این زیبا مرقع را که چون روی بتان صفحه اش خطی بروی نوبهار آورده است

4 این مرقع نیست، غوصی کرده غواص قلم یکصدف لبریز در شاهوار آورده است

1 عرش سیرا شاهباز دولتت آورد در زیر پر فتح دکن

2 منهی غیب از همایون نهضتت آورد هر دم خبر فتح دکن

3 اینهم از بسیاری کوچک دلیست کاوری اندر نظر فتح دکن

4 می کنند اقبال و دولت در برت خوش برغم یکدگر فتح دکن

1 پادشاها پایه تختت بود تاج سپهر دولت گردون نگر کش یکسر و چار افسرست

2 تخت نه، خرم گلستانی زمرد سبزه اش آتش الماسست و گل املست و خاکش گوهرست

3 آتش خورشید در تا بست از یاقوت آن چشمه مهتاب هم از آب الماسش ترست

4 گر چراغ وصف لعلش می فروزم در ضمیر در زمان پروانه اندیشه بی بال و پرست

1 فلک قد را نمی پرسی که گردون چرا آزرد ما را بی محابا

2 چرا زد راه بیمار غمی را که می آید بدرگاه مسیحا

3 حدیث طرفه ای دارم که باشد برای بیدماغان به ز صهبا

4 بعزم سیر بیجابور گشتیم رهی با اختری خوش دشت پیما

1 بدستم آمده انگشتری که گردیده ز درد رشکش عیش دهان خوبان تنگ

2 ز بس که انگشت از ذوق آن به خود بالید برون نیاید از دست من به صد نیرنگ

3 به دست کار حنا می‌کند ز رنگ نگین ببین ز پرتو یاقوت پنجه گلرنگ

4 به دست هرکه چراغی ازین نگین دادند دگر به راه طلب پا نمی‌زند بر سنگ

1 باز طبع هزار دستان را سر اندیشه در گریبانست

2 روضه فکر در نظر دارد که در آن فیض عام رضوانست

3 بر سر چشمه اش نشاط مقیم در عمارت سرور مهمانست

4 چشمه را آب آینه است بجوی خوشگواری ازو نمایانست