قطعات در دیوان اشعار کلیم

1 شهنشاها دکن یک کف زمین است زمین‌داران او مانند انگشت

2 اگر با هم شوند انگشت‌ها جمع به کوه دولتت نتوان زدن مشت

1 مردم دیده اقبال هنر، جعفرخان که مدامش بکف بخت می کام بود

2 کرم ایزدیش داده گرامی پسری که بماند بجهان تا زجهان نام بود

3 هاتفی از پی تاریخ بگوش دل گفت (آن گل جعفری آرایش ایام بود)

1 نواب سپهر رتبه کش هست آصفجاهی کمین کرامت

2 دامان قبای دولت او بستست بدامن قیامت

3 پیش طبعش الف ندارد چیزی جز حرف استقامت

4 مرآت دلش ز پیش بینی زنگی نگرفته از کرامت

1 سرور ازین میهمان پُرتَعَب یعنی که تب چند روزی شد که تصدیع فراوان می‌کشم

2 آنچه از دست من آمد ز اشک سرخ و روی زرد پیش او هر لحظه نعمت‌های الوان می‌کشم

3 تا نسوزد در دل من یادگار دوست را زاستخوان پیکان جانان را به دندان می‌کشم

4 تیغ‌های آبدارم هست از فوج سرشک لیک بر روی مرض از ضعف لرزان می‌کشم

1 بی نظیر این تفنگ شاه جهان همچو تیر قضا خطا نکند

2 می تواند سیاهی از مو برد کز بدن موی را جدا نکند

1 داد ایزد بپادشاه جهان خلفی همچو مهر عالمتاب

2 تاج صاحبقران ثانی را گوهر بحر ازو گرفته حساب

3 نامش اورنگ زیب کرده فلک تخت ازین پایه گشته عرش جناب

4 چون باین مژده آفتاب انداخت افسر خویش بر هوا چو حباب

1 صاحبقران ثانی شاه جهان که تیغش تا دسته ابلق از خون در کارزار گردد

2 از قبضه خنجر او زان شکل اسب دارد تا روز جنگ نصرت بروی سوار گردد

1 بچشم هوش درین پادشاه نامه نگر که بزم و رزمش سرمشق پادشاهانست

2 بپیش روی خرد صفحه هایش آیت هاست که عکس صدق از آن همچو مهر تابانست

3 زسرو سطرش در گلشن بیان وقوع نشان راستی گفتگو نمایانست

4 وقایعش همه زاغراق منشیان عاری چنانچه آمده از غیب هم بدان سانست

1 در کف شاه جهان آن ثانی صاحبقران نیزه را بین جلوه گر چون برق لامع از سحاب

2 نی غلط گفتم، کفش خورشید اوج رفعتست نیزه زرین بود خط شعاع آفتاب

3 رمح او شمعست و مرغ روحها پروانه اش کانچه در شمع آتشست اندر سنان اوست آب

4 صفحه عمر عدو را خط کشد روز مصاف نیزه اش را خطی از بهر همین آمد خطاب

1 خدایگانا اسبی که داده ای به کلیم ز ناتوانی هرگز نرفته رو به نسیم

2 همیشه از عرق خویش کشتی است در آب شده به یک جا از لنگر رکاب مقیم

3 برای رفتن هر گام خوش کند ساعت زرگ کشیده بر اندام جدول تقویم

4 ز بسکه کاهل طبعش ز راه ترسیده رمد ز جاده همچون ز مار شخص دهیم