قطعات در دیوان اشعار کلیم

1 خدایگانا اسبی که داده ای به کلیم ز ناتوانی هرگز نرفته رو به نسیم

2 همیشه از عرق خویش کشتی است در آب شده به یک جا از لنگر رکاب مقیم

3 برای رفتن هر گام خوش کند ساعت زرگ کشیده بر اندام جدول تقویم

4 ز بسکه کاهل طبعش ز راه ترسیده رمد ز جاده همچون ز مار شخص دهیم

1 بدستم آمده انگشتری که گردیده ز درد رشکش عیش دهان خوبان تنگ

2 ز بس که انگشت از ذوق آن به خود بالید برون نیاید از دست من به صد نیرنگ

3 به دست کار حنا می‌کند ز رنگ نگین ببین ز پرتو یاقوت پنجه گلرنگ

4 به دست هرکه چراغی ازین نگین دادند دگر به راه طلب پا نمی‌زند بر سنگ

1 چه شد که بی سببی پا کشیدی از همه جا لوند مشرب و آنگاه خویشتن داری

2 زر شراب بدستت فتاده است مگر که رفته رفته ز مستی عزیز دیداری

3 ز دستگیری اهل هنر عجب دارم ز روزگار نمی آید اینقدر یاری

4 مگر که در گرو باده کرده ای دستار کنون ز برهنگی سر برون نمی آری

1 زبده اهل هنر ای آنکه با صد دیده، چرخ روز و شب حیران بود از دانش و فرهنگ تو

2 اینکه یاران می کنند از آمدن پهلو تهی نیست مقصودی بغیر از حفظ نام و ننگ تو

3 شاعران پرده در را میهمانی خوب نیست پرده برمی افکنند از ساز بی آهنگ تو

4 هر که یک ره ساز ناساز ترا بشنید گفت عود اگر در آتش افتد به که اندر چنگ تو

1 روزگاری شد که با تب لرز هم پیراهنم قسمت من گشته این از سرد و گرم روزگار

2 وقت رفتن می سپارد خود بمن تب لرز خویش داد امانت داری درد تو ما را اعتبار

3 شب که شد از اضطراب پیکر بیطاقتم تار در پیراهنم چون نبض گردد بیقرار

4 باز گرمی نامزد کرد از پی همخانگی دید گردون چون ندارم مونس شبهای تار

1 بلند قد را سرگشتگان وادی غم مفرحی پی دفع ملال می خواهند

2 چو باده بیتو حرامست، از آن نمی طلبند حرام عیشان کیف حلال می خواهند

1 سپهر منزلتا، صاحبا، فلک ز شهاب برای دشمن تو تیر در کمان دارد

2 زبان بریده چو سوفار باد، آنکه زبان نه از برای ثنای تو در دهان دارد

3 طناب گردن بادا همیشه همچو کمان ز آستان تو هر کس که سرگران دارد

4 عجب نباشد اگر پر بر آرد از شادی کمان چو تیر که با دست تو قران دارد

1 ای خداوندی که باشد نسبت انعام تو راست با حرص و طمع چون نسبت دست و دهان

2 دست جودت از جهان، رسم قناعت برفکند می کند اکنون هما پهلو تهی از استخوان

3 نقطه شک بر سر دریا نهد ابر از حباب بحر دستت را اگر روزی سپند در فشان

4 همتت می خواست یک را از عدد بیرون کند گشت آخر وحدت واجب شفاعتخواه آن

1 فلک قد را نمی پرسی که گردون چرا آزرد ما را بی محابا

2 چرا زد راه بیمار غمی را که می آید بدرگاه مسیحا

3 حدیث طرفه ای دارم که باشد برای بیدماغان به ز صهبا

4 بعزم سیر بیجابور گشتیم رهی با اختری خوش دشت پیما

1 حدیث شکوه گردون بلند خواهم کرد مگر بدرگه خان جهان رسد فریاد

2 پناه اهل هنر شهنواز خان، که کند ز رای روشن او آفتاب استمداد

3 جهان بذات عدیم المثال او نازان بدان مثابه که اهل هنر باستعداد

4 کشد شمار عطاهای بیحدش هر دم ز صفر، حلقه بگوش مراتب اعداد