غزلیات در دیوان اشعار کلیم

1 نیلگون شد فلک از تیرگی اختر ما گردد آئینه سیه تاب ز خاکستر ما

2 بیکسانیم، گذاری بسر ما که کند مگر از گریه گهی بگذرد آب از سر ما

3 ایدل انگار که چون تیغ به بند افتادیم بهتر آنست که ظاهر نشود جوهر ما

4 نه تذرویم نه طاوس چه در ما دیدست که پرد دیده دام از پی بال و پر ما

1 چشمت بفسون بسته غزالان ختن را آموخته طوطی ز نگاه تو سخن را

2 پیداست که احوال شهیدانش چه باشد جائیکه بشمشیر ببرند کفن را

3 معلوم شد از گریه ابرم که درین باغ جز باده بکف نیست هوادار چمن را

4 آب دم تیغت چو بخاطر گذرانم خمیازه کند باز لب زخم کهن را

1 بند از زنجیر نتوان کرد دل وارسته را می تواند زد بعالم پشت پای بسته را

2 تشنه یک آرزو از همت والا نه ایم خاک هم آبست دست از آبحیوان شسته را

3 تا توانی ناتوانان را بچشم کم مبین یاری یک رشته جمعیت دهد گلدسته را

4 رحمت حق را هر آن عارف که بشناسد درست داند اجری نیست چندان توبه بشکسته را

1 ز تیغش چاک شد دل چون نهان سازم غم او را گریبان پاره شد گل را، کجا پنهان کند بو را

2 سپهر دون در فیض آنچنان بسته است از عالم که سیلاب بهاری تر نمی‌سازد لب جو را

3 سخن در هر زبان بی‌زحمت تعلیم می‌گوید اگر طوطی ببیند یک ره آن چشم سخنگو را

4 به کنج گلخنم، نه بستری باشد، نه بالینی چو خاکستر باخگر میهنم پیوسته پهلو را

1 دلا بر چشم تر نه آستین را چه می پوئی عبث روی زمین را

2 ز محراب دو ابروی تو پیداست که با خود کرده روی کفر و دین را

3 ز موی پوست تخت فقر بافند ملایک رشته حبل المتین را

4 بغیر از عجب از تحسین ندیدم بدل کردم بنفرین آفرین را

1 بی‌تو از گلشن چه حاصل خاطر افسرده را خنده گل دردسر می‌آورد آزرده را

2 ساغری خواهم دم آخر مگر همراه او سوی تن باز آورم جان به لب آورده را

3 نه همین بی‌سوز عشقست، از هوس هم گرم نیست سینه تابوتست گویی زاهد دل‌مرده را

4 کاغذ غم‌نامه را کردم حنایی از سرشک تا به یاد او دهم چشم به خون پرورده را

1 عزت دیگر بود در دامن صحرا مرا می گذارد هر کجا خاریست سردرپا مرا

2 گر بمن خاشاک این دریا زند زخم پلنگ از کسی چیزی بدل نبود حساب آسا مرا

3 طره ات زین بیشتر بایست با من واشود تیره روزم دوست می دارد دل شبها مرا

4 گاه بادم می رباید، گاه آبم می برد هر کجا شوریده ای دیدم برد از جا مرا

1 هیچ دلسوزی نداند چاره کار مرا شمع بگریزد اگر بیند شب تار مرا

2 دست هر کس را بسان سبحه بوسیدم ولی هیچکس نگشود آخر عقده کار مرا

3 همچو نقش پا ندارد بام و در ویرانه ام روزگار از بس که کوته ساخت دیوار مرا

4 مانده در قید لباسم زانکه گاهی میفروش می ستاند در گرو این کهنه دستار مرا

1 نمی‌بیند سرم چون شمع شب‌ها روی بالین را به چشم دیگران پیوسته بینم خواب شیرین را

2 کدورت بیشتر آن را که جوهر بیشتر باشد نمی‌گیرد غبار زنگ هرگز تیغ چوبین را

3 نیارد هم‌نشین آنجا خلل در عیش تنهایی پرستش می‌توان کردن ازین ره خانه زین را

4 به ناصِح طُرّه او را چرا بیهوده بنمایم که با این سرمه ربطی نیست چشم مصلحت‌بین را

1 تا پیش پای بیند دور از تو دیده ما نزدیک کرده ره را پشت خمیده ما

2 از سیل گریه ما آفت زبسکه دیده است ناید بروی ما باز رنگ پریده ما

3 زآسایشی که دارد رفته بخواب راحت در دامن قناعت پای کشیده ما

4 پیوند آشنائی از نیک و بد بریدیم نه گل نه خار گیرد دامان چیده ما