غزلیات در دیوان اشعار کلیم

1 فصل گل روی تو جوان ساخت جهان را حسن تو ازین باغ برون کرد خزان را

2 بر طاقت ما کار چنین تنگ مگیرید ای خوش‌کمران تنگ مبندید میان را

3 بر سبزه نوخیز خطت می‌نگرد زلف زآنسان که به حسرت نگرد پیر جوان را

4 مژگان تو خنجر به رخ ماه کشیده ابروت زده بر سر خورشید کمان را

1 بدل کردم به مستی عاقبت زهد ریایی را رسانیدم به آب از یمن می بنیاد تقوی را

2 ز سینه این دل بی‌معرفت را می‌کنم بیرون چرا بیهوده گیرم در بغل مینای خالی را

3 تعلق نیست با جان گر نیفشانده به پای او من بیدل نمی‌فهمم تکلف‌های رسمی را

4 گذشتن از جهان ناید به پای همت هرکس نباشد هیچ معجز بهتر از تجرید عیسی را

1 درین چمن چو گلی نشنود فغان مرا کجاست برق که بردارد آشیان مرا

2 حدیث زلف تو از دل بلب چو می آید بسان خامه سیه می کند زبان مرا

3 زبسکه مانده ز پروازم اندرین گلشن ز نقش پا نشناسند آشیان مرا

4 بزندگی ننشستی بپهلویم هرگز مگر خدنگ تو بنوازد استخوان مرا

1 بسکه ز دیده ریختم خون دل خراب را گریه گرفت در حنا پنجه آفتاب را

2 تاب نظر ندارم و ضبط نگه نمی کنم بیشترست حرص می زند تنگ شراب را

3 بسکه زتیره روز من دهر گرفته تیرگی شب پره تنگ در بغل می کند آفتاب را

4 سوخته کشت آرزو بسکه زبرق هجر او سایه گر افکند بر او خشک کند سحاب را

1 ضعف طالع برده از من قوت تدبیر را برنتابد از خرابی خانه‌ام تعمیر را

2 گر چنین شاداب از خون شهیدان می‌شود آب پیکان سبز خواهد کرد چو تیر را

3 کی دگر از خانه چشمم قدم بیرون نهی زآستانت بردم آنجا خاک دامن گیر را

4 ما ز قید او نمی‌خواهیم پا بیرون نهیم ورنه در بازست دایم خانه زنجیر را

1 گرم خون کردم به مژگان آه آتشناک را شسته‌ام از آتش خود کینهٔ خاشاک را

2 حرز مینا هست از بدگردیِ گردون چه باک در بغل داریم سنگ شیشهٔ افلاک را

3 آسمان کودن‌پرست و ما همه فطرت‌بلند چون توان خس‌پوش کردن شعلهٔ ادراک را

4 تا رواج شانه را آیینه در زلف تو دید می‌کند در رنگ پنهان سینهٔ بی‌چاک را

1 لب فرو بستم زیان دارد زبان‌دانی مرا چشم پوشیدم نمی‌زیبد عریانی مرا

2 شانه و زلف تو بادی می‌دهد از جان من بی‌تو زینسان در میان دارد پریشانی مرا

3 نکته‌سنجی چیست عیب کس نفهمیدن بود می‌کند فهمیدگی تعلیم نادانی مرا

4 یک دو گامی از سر کویش سفر خواهم گزید بازپس گر ناورد اشک پشیمانی مرا

1 در آتش ارفکنم تخم مهربانی را دهم بتربیتش آب زندگانی را

2 بدوستی که گرم دسترس بجان باشد بمزد، کینه دهم دشمنان جانی را

3 حنای عیش جهان چون، شفق نمی ماند دلا زدست مده اشگ ارغوانی را

4 تعلقم بحیاتست وقت پیری بیش که مفت باخته ام موسم جوانی را

1 بگذاشتم به هم بد و نیک زمانه را آزاده‌ام، نه دام شناسم، نه دانه را

2 سرمای سردمهری گل بود در چمن آتش زدیم خار و خس آشیانه را

3 کنج قفس به ایمنی او بهشت نیست بی‌دام دیده‌ایم ازین گوشه دانه را

4 از حلقه‌های زلف تو داغم که می‌دهند انگشتر سلیمان انگشت شانه را

1 تا یافتم رسایی دست کشیده را آورده ام بچنگ مراد رمیده را

2 عریان تنی خوشست ولی ذوق دیگرست جیب دریده دامن در خون کشیده را

3 کاری اگر ز صورت بیمعنی آمدی می بود دلبری خم زلف بریده را

4 خاری اگر بپای طلب ناخلیده ماند از سر مگیر راه بپایان رسیده را