سلسلةالذهب - دفتر اول در هفت اورنگ جامی

1 دوربینان بارگاه الست بیش ازین پی نبرده اند که هست

2 ذات پاکش ز چونی و چندی هستی ساده از نشانمندی

3 در مکین و مکان چه فوق و چه تحت وحدتی ساذج است و هستی بحت

4 وحدتی گشته کثرتش طاری در همه ساری از همه عاری

1 جامی از گفتگو ببند زبان هیچ سودی ندیده چند زیان

2 پای کش در گلیم گوشه خویش دست بگشا به کسب توشه خویش

3 شیوه گوشه گیری از سر گیر گوشه دامن پیمبر گیر

4 روی دل در بقای سرمد باش نقد جان زیر پای احمد باش

1 ای به شاهی بلند آوازه کردی آیین خسروی تازه

2 دل تو نقد عدل راست محک نیست چون دال و لام ازو منفک

3 شد چو با عین عاطفت دل تو متصل عدل گشت حاصل تو

4 حق ز شاهان به غیر عدل نخواست آسمان و زمین به عدل بپاست

1 حرفها را به وقت نطق و بیان شفه آمد منصه اعلان

2 گر تأمل کنی درین کلمه بنگری حال حرفهاش همه

3 بی گمان دانمت به آن گروی که یکی نیست زان میان شفوی

4 مخرج حرفهاش جز شفه است نسبت آن سوی شفه سفه است

1 خواجه پاک دین پاک نفس روح الله روحه الاقدس

2 گفت عارف که در وفا فرد است کار خود بر نفس بنا کرده ست

3 هیچگه پیش و پس نمی نگرد نقد خود جز نفس نمی شمرد

4 ما مضی مات و المؤمل غیب نیست جز نقد وقتش اندر جیب

1 با پسر گفت یک شبی مأمون کای در اقبال و بخت روزافزون

2 چون رسد نوبت خلافت تو حرص دنیا مباد آفت تو

3 هر که را از خلیفگی خدای نشود سیر نفس بد فرمای

4 سیر مشکل شود ازان زر و سیم که کشد گه ز بیوه گه ز یتیم

1 حق چو داد از پی اطیعواالله به اطیعواالرسول ما را راه

2 حرف دیگر نزد به لوح بیان جز اولواالامر منکم از پی آن

3 چون اولواالامر ساخت پیرایه شرع و دین با نبی ست همسایه

4 بلکه حق راست سایه ممدود واندر آن سایه عالمی خوشنود

1 شد جوانی ز سالکان طریق با یکی پیرکار دیده رفیق

2 پیر چون آفتاب پرمایه وان جوان از قفاش چون سایه

3 می بریدند ره که ناگاهی گشت پیدا پر آب و گل راهی

4 پیر مستانه می نهاد قدم آن جوان از پی ایستاده دژم

1 هر که را دل به عدل شد مایل طمع از مال خلق گو بگسل

2 طمع و عدل آتش و آبند هر دو یکجا قرار کی یابند

3 چون بکوبد طمع در مسکن عدل بیرون گریزد از روزن

4 از طمع چون بود گدا را ننگ کی سزد شاه را به آن آهنگ

1 روزی از روزها کلیم خدا که زدی گام در حریم وفا

2 در شبانی به ره نهاد قدم بره ای کرد ناگه از رمه رم

3 بره هر سو دوان و او در پی کرد بسیار کوه و هامون طی

4 آخرش سست شد ز سختی رگ دست و پا سوده باز ماند ز تگ