رباعیات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 از چشم تو صد زخم درشتست مرا چون زلف توزان خمیده پشتست مرا

2 چشمت را گو نهفته دار آن سرخی تا کس بنداندی که کشتست مرا

1 دل بنهادم هر غم و تیماری را نتوان بگذاشت چونتو دلداری را

2 ور آرزوی چشم تو خون دل ماست چون رد کنم آرزوی بیماری را

1 هر چند ز بهر چون تو جانانی را در عشق تو کم گرفته ام جانی را

2 لیکن تو روا مدار بی فایدتی خون ریختن چو من مسلمانی را

1 یاری که دل منست مسکن او را هر لحظه بهانه ایست با من او را

2 زانجا که جمال اوی و بدخوئی اوست نی دوست توانخواند و نه دشمن او را

1 ایدوست چنین مکن فرامشت مرا یکباره مینداز پس پشت مرا

2 ورقصد تو کشتنست و مقصد اینست آسان تر ازین همی توان کشت مرا

1 روئیست چو ماه عنبرآمیز او را زلفیست چو مار فتنه انگیز او را

2 شیرین سخنانیست دل آویز او را یارب تو ز چشم بد بپرهیز او را

1 ای عشق چه دردی تو که درمانت نیست ای جان به چه زنده‌ای که جانانت نیست

2 ای صبح نه وصلی تو که پیدا نشوی ای شب نه غم منی که پایانت نیست

1 یکباره ز ما فلک فراغت دادت یکباره فراموش شدیم از یادت

2 با کم ز منی رای وصال افتادت گفتی که با ازتست مبارک بادت

1 ای کشته چو من هزار در پای غمت وی غرقه چو من بسی بدریای غمت

2 ویران مکن این دیده و دل ز آتش و آب کان جای خیال تست وین جای غمت

1 بس رنگ که نقاش ازل میآمیخت تا بر زبر چشم تو خالی انگیخت

2 گوئی که دل سوخته ام فرصت یافت وز زلف تو در حمایت چشم گریخت